به مناسبت تولد امام حسین علیه السلام
هدایای ویژه و اختصاصی دیگری نیز از طرف خداوند برای این مولود با برکت در نظر گرفته شده بود که امام عسکری علیه السلام در روز ولادت او با توصیه به خواندن این دعای زیبا، این هدایای اختصاصی را معرفی کردند:
«(اَللّهُمَ اِنّي اَسئَلُکَ بِحَقّ المَولُود فِي هذا اليَوم المَوعُود بِشَهادَتِهِ قَبلَ اِستِهالِهِ وَ وِلادَتِهِ بکته السّماء وَ مَن فِيها وَ الاَرض وَ مَن عَلَيها. اَلمُعَوّضُ مِن قَتلِهِ اَن الاَئِمّه مِن نَسلِهِ وَالشَّفاء فِي تُربَتِهِ وَالفَوزَ مَعَهُ فِي اَوَبَتِهِ وَالاَوصياءَ مِن عِترَتِهِ بَعدَ قائِمهُم وَ غَيبَتِهِ؛
خداوندا! من تو را به مقام مولود اين روز مي خوانم، او که پيش از چشم باز کردنش به دنيا و قبل از آنکه تولد يابد، وعده و خبر شهادتش داده شد، آسمان و هر کس در آن بود و زمين و هر کس بر روي آن بود بر او گريه کرد.
او که در عوض شهادتش ائمه علیهم السلام از نسل او شدند و شفا در تربت او قرار داده شد و فوز و رستگاري با او در روز رجوع و بازگشت او و اوصياء از خاندان وي بعد از قائم علیه السلام آنان و سپري شدن غيبت او مي باشد.)
پیامبر خدا می خواست همه در این محبت و عشق سهیم شوند و به همین جهت از مردم می خواست تا عشق خود را به این فرزند ابراز کنند و محبت و عشق به حسین را رمز و راز سعادت و خوشبختی می دانست وقتی که می فرمود: هر کس این دو فرزندم را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر که با آنان دشمنی ورزد با من دشمنی نموده است.
هرچند گاهی بغضی حزن آمیز پیامبر خدا و دخترش را فرا می گرفت، ولی هفت روز تمام این جشن با شکوه ادامه داشت تا اینکه در روز هفتم فاطمه دختر پیامبر برای فرزندش گوسفندی را قربانی کرد و سر فرزندش را تراشید و هم وزن موی سر او نقره صدقه داد و به این ترتیب فقرا و نیازمندان نیز در این جشن تولد با شکوه دعوت شدند و متنعم شدند.
اما انگار قرار نبود که این جشن بزرگ تمام شود و هر روز بر خوشحالی پیامبر و علی و فاطمه افزوده می شد و هر روز و شب زمینیان و آسمانیان از خوشحالی و شور و شوق بی حد و مرز پیامبر نسبت به این نوزاد در شگفتی بودند.
فرزندی که عشق بی پایان پیامبر اسلام بود و او در پاسخ به این سوال که کدام یک از خانواده خود را بیشتر دوست می دارید همیشه می فرمود: (حسن و حسین) که قلب پیامبر را مملو از محبت و عشق کرده بودند.
دریای محبتی که هرگز از ابزار عشق به فرزندش سیراب نمی شد و بارها مردم می دیدند که پیامبر خدا فرزندش را در آغوش می گیرد و به سینه می فشارد و می بوید و می بوسد. (2)
پیامبر خدا می خواست همه در این محبت و عشق سهیم شوند و به همین جهت از مردم می خواست تا عشق خود را به این فرزند ابراز کنند و محبت و عشق به حسین را رمز و راز سعادت و خوشبختی می دانست وقتی که می فرمود: هر کس این دو فرزندم را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر که با آنان دشمنی ورزد با من دشمنی نموده است. (3)
شاید باورش سخت باشد ولی این جشن با شکوه بیش از شش سال و تا زمان رحلت پیامبر اسلام به طول انجامید و این زیباترین و با شکوه ترین و طولانی ترین جشنی بود که در آسمان و زمین برپا شد، تا همه به بزرگی و عظمت و شان و مقام این نوزاد آسمانی پی ببرند.
پی نوشت:
1- معانی الاخبار، ص57.
2- ذخائر العقبی، ص122.
3- الاصابه، ج11، ص330.
https://article.tebyan.net