۱۳۹۴-۴-۷، ۱۰:۵۱ صبح
ضروری ترین ویژگی سیستم ویدئویی حفاظتی داخل آسانسور مشاهده تمام فضای داخل آن است. از طرف دیگر ویدئوی ضبط شده باید کیفیت و وضوح تصویر بالایی برای تشخیص چهره افراد داشته باشد.
تمام فضای داخل آسانسور با استفاده از دوربینی با میدان دید باز و محفظه نگهدارنده مناسب قابل کنترل است. ویدئوی این دوربین برای نمایش زنده به اتاق کنترل، اتاق مدیر و راهرو منتقل می شود و افرادی که قصد سوار شدن به آسانسور را دارند از وضعیت داخل کابین آسانسور از طریق مشاهده ویدئو در نمایشگر نصب شده در راهرو آگاه می شوند. از طرف دیگر افراد داخل آسانسور از کنترل رفتار خود داخل آسانسور مطلع می شود.
میدان دید افقی و عمودی دوربین مداربسته نصب شده در آسانسور باید به ترتیب ۹۰ و ۷۰ درجه باشد و محور دید آن با هر دیوار و با سقف باید زاویه ای ۴۵ درجه داشته باشد. این موقعیت هندسی باعث ایجاد پوشش کامل فضای داخل آسانسور می شود. در برخی از کاربری ها برای پنهان سازی زاویه دید دوربین از پنجره های پلاستیکی یا پلی کربناتی یک طرفه اسفاده می شود. دوربین های داخل آسانسور باید مشخصات فنی دیگری نیز داشته باشند که از جمله آنها می توان به ۱) محفظه نگهدارنده با قابلیت قفل شده، ۲) دسترسی آسان به لنز و دوربین برای تعمیر کاران، ۳) پنجره نشکن پلاستیکی و قابل جداسازی، ۴) بیرون آوردن آسان دوربین مدار بستهhttp://www.aradcctv.com//لنز به منظور تعمیر و سرویس، اشاره کرد. پنجره محفظه نگهدارنده باید از آن قابل جداسازی باشد و معمولا برای ساخت آن از پلی کربنات مقاوم در برابر تغییر شکل (MAR_restance) عوامل شیمیایی و ضدخش استفاده می شود. ضخامت این پنجره ها معمولا ۶٫۳۵ میلی متر است.
ترکیب های مختلفی از مجموعه دوربین/لنز/محفظه نگهدارنده برای نصب در کابین آسانسور استفاده می شود. در این ترکیب ها قسمت عقبی محفظه نگهدارنده دوربین به گونه ای طراحی شده است که در کنج تلافی دیواره های کابین با سقف قرار بگیرد و فضای کمتری از آسانسور توسط بخش جلویی آن اشغال شود. در آسانسور باید از لنزهای زاویه باز با فاصله کانونی ۳٫۵ میلی متر برای حسگر ۱٫۲ اینچی، فاصله کانونی ۲٫۸ میلی متر برای حسگر ۱٫۳ اینچی و فاصله کانونی ۲٫۱ ملی متر برای حسگر ۱٫۴ اینچی استفاده شود. با هر یک از این ترکیب ها تقریبا زاویه افقی میدان دید دوربین ۹۰ درجه و زاویه عمودی دوربین آن ۷۵درجه می شود.
در بعضی از آسانسورها از دوربین توکار استفاده می شود. برای استفاده از چنین دوربین هایی باید ۱) از یک دوربین کوچک استفاده شود و یا ۲) لنز و بخش پردازشی و کنترلی آن از هم جدا باشد ۳) استفاده از لنز زاویه قائم است. دوربین کوچکی با ابعاد 31,75*31,75*57,17 میلی متر روی دیوار کابین آسانسور یا سقف آن طوری نصب می شود که مسافران فقط لنز آن را می بینند. دوربین های که بخش فیلمبرداری آنها از بخش پردازشی جدا است در دیوار و یا سقف کابین آسانسور نصب می شود و میدان دید آنها محدود به لنزهایی با فاصله کانونی ۲٫۸ ۲٫۵ یا ۲٫۱ میلی متر می شود. معمولا حاشیه ویدئویی سیستم هایی که دوربین های آنها از لنزهای زاویه قائم استفاده می کنند سیاه می شود. اگرچه با استفاده از سیستم هایی با وضوح تصویر بالاتر این مشکل حل می شود اما در این سیستم ها قدرت پایین تشخیص چهره مسافران یک مشکل ذاتی است. معمولا دوربین ها را برای پنهان سازی پشت دیوارهای کاذب داخل کابین آسانسور و یا تزئینات داخلی آسانسور نصب می کنند.
تمام فضای داخل آسانسور با استفاده از دوربینی با میدان دید باز و محفظه نگهدارنده مناسب قابل کنترل است. ویدئوی این دوربین برای نمایش زنده به اتاق کنترل، اتاق مدیر و راهرو منتقل می شود و افرادی که قصد سوار شدن به آسانسور را دارند از وضعیت داخل کابین آسانسور از طریق مشاهده ویدئو در نمایشگر نصب شده در راهرو آگاه می شوند. از طرف دیگر افراد داخل آسانسور از کنترل رفتار خود داخل آسانسور مطلع می شود.
میدان دید افقی و عمودی دوربین مداربسته نصب شده در آسانسور باید به ترتیب ۹۰ و ۷۰ درجه باشد و محور دید آن با هر دیوار و با سقف باید زاویه ای ۴۵ درجه داشته باشد. این موقعیت هندسی باعث ایجاد پوشش کامل فضای داخل آسانسور می شود. در برخی از کاربری ها برای پنهان سازی زاویه دید دوربین از پنجره های پلاستیکی یا پلی کربناتی یک طرفه اسفاده می شود. دوربین های داخل آسانسور باید مشخصات فنی دیگری نیز داشته باشند که از جمله آنها می توان به ۱) محفظه نگهدارنده با قابلیت قفل شده، ۲) دسترسی آسان به لنز و دوربین برای تعمیر کاران، ۳) پنجره نشکن پلاستیکی و قابل جداسازی، ۴) بیرون آوردن آسان دوربین مدار بستهhttp://www.aradcctv.com//لنز به منظور تعمیر و سرویس، اشاره کرد. پنجره محفظه نگهدارنده باید از آن قابل جداسازی باشد و معمولا برای ساخت آن از پلی کربنات مقاوم در برابر تغییر شکل (MAR_restance) عوامل شیمیایی و ضدخش استفاده می شود. ضخامت این پنجره ها معمولا ۶٫۳۵ میلی متر است.
ترکیب های مختلفی از مجموعه دوربین/لنز/محفظه نگهدارنده برای نصب در کابین آسانسور استفاده می شود. در این ترکیب ها قسمت عقبی محفظه نگهدارنده دوربین به گونه ای طراحی شده است که در کنج تلافی دیواره های کابین با سقف قرار بگیرد و فضای کمتری از آسانسور توسط بخش جلویی آن اشغال شود. در آسانسور باید از لنزهای زاویه باز با فاصله کانونی ۳٫۵ میلی متر برای حسگر ۱٫۲ اینچی، فاصله کانونی ۲٫۸ میلی متر برای حسگر ۱٫۳ اینچی و فاصله کانونی ۲٫۱ ملی متر برای حسگر ۱٫۴ اینچی استفاده شود. با هر یک از این ترکیب ها تقریبا زاویه افقی میدان دید دوربین ۹۰ درجه و زاویه عمودی دوربین آن ۷۵درجه می شود.
در بعضی از آسانسورها از دوربین توکار استفاده می شود. برای استفاده از چنین دوربین هایی باید ۱) از یک دوربین کوچک استفاده شود و یا ۲) لنز و بخش پردازشی و کنترلی آن از هم جدا باشد ۳) استفاده از لنز زاویه قائم است. دوربین کوچکی با ابعاد 31,75*31,75*57,17 میلی متر روی دیوار کابین آسانسور یا سقف آن طوری نصب می شود که مسافران فقط لنز آن را می بینند. دوربین های که بخش فیلمبرداری آنها از بخش پردازشی جدا است در دیوار و یا سقف کابین آسانسور نصب می شود و میدان دید آنها محدود به لنزهایی با فاصله کانونی ۲٫۸ ۲٫۵ یا ۲٫۱ میلی متر می شود. معمولا حاشیه ویدئویی سیستم هایی که دوربین های آنها از لنزهای زاویه قائم استفاده می کنند سیاه می شود. اگرچه با استفاده از سیستم هایی با وضوح تصویر بالاتر این مشکل حل می شود اما در این سیستم ها قدرت پایین تشخیص چهره مسافران یک مشکل ذاتی است. معمولا دوربین ها را برای پنهان سازی پشت دیوارهای کاذب داخل کابین آسانسور و یا تزئینات داخلی آسانسور نصب می کنند.