۱۳۹۴-۱۰-۱۵، ۱۰:۴۵ صبح
پیش از این در مورد پروژه‌ی احتمال ایجاد ارگان‌های داخلی تحت عنوان چاپ زیستی سه‌بعدی شنیدیم. این شیوه معمولا شامل لایه‌های متوالی مواد سلولی بر روی یکدیگر است تا ارگان و اندام نهایی شکل گیرد. درحالیکه این تکنولوژی قطعا آینده‌ی روشنی دارد و می‌تواند بسیار قابل استفاده باشد، دستگاهی با عنوان BioP3 می‌تواند جای آن را بگیرد.
BioP3 زیر نظر گروهی به سرپرستی مهندس زیست دانشگاه براون، جفری مورگان و دکتر اندرو بلکلی، یکی از جراحان بیمارستان Rhode Island و مدرسه‌ی پزشکی آلپرت، توسعه یافته است. ساخت این دستگاه از شیوه‌ای که دستگاه‌های الکترونیکی تولید می‌شوند، الهام گرفته شده که در آن اجزا و مولفه‌های متفاوت انتخاب شده و سپس با دقت از ابتدادر حایهایشان قرار می‌گیرند. P3 در نام این دستگاه اشاره به “انتخاب، جایگذاری و جاری ساختن” دارد.
در این مورد، این اجزا میکروبافت‌ها هستند – ساختارهای میکروسکوپی متشکل از بافت‌های زنده. این بافت‌های ریز با استفاده از یک شیوه‌ی میکروقالب‌گیری توسعه یافته توسط مورگان ایجاد می‌شوند، در این شیوه انواع مختلف از سلول‌های زنده می‌توانند به صورت خودمونتاژ به شکل‌های درنظر گرفته شده مانند کروی، میله‌ای یا لانه‌زنبوری ایجاد شوند.
در نمونه‌ی آزمایشی BioP3، گروهی از این میکروبافت‌ها در مایع در یک محفظه‌ی مرکزی ذخیره می‌شوند. از یک نازل غشای تراوا برای برداشتن هر یک از آنها در یک زمان، از طریق اعمال مکش توسط یک پمپ متصل، استفاده می‌شود.
میکروبافت های لانه زنبوری اتصال یافته یه یکدیگر توسط BioP3
سپس اپراتور هر یک از میکروبافت‌ها را به یک پلتفرم مسطح میکروسکوپ انتقال داده و با دقت آن را در جای خود قرار می‌دهد پیش از آنکه آن را از درون نازل رها سازد. بدین شیوه، آنها قادر به ساخت تدریجی ساختارهای بیولوژیکی بزرگ‌تر تشکیل شده از میکروبافت‌های حاضر هستند. پس از یک دوره‌ی کوتاه، میکروبافت‌ها به یکدیگر پیوند خورده و یک ساختار واحد محکم را ایجاد می‌نمایند.
نسخه‌ی فعلی از BioP3 غالبا از قطعات موجود با هزینه‌ی کلی کمتر از ۲۰۰ دلار ساخته شده است. به دلیل دستی بودن این دستگاه، کار با آن و ساخت ساختارهایی که هنوز کوچک‌تر از ارگان‌های عادی هستند، نسبتا زمان‌گیر است، برای مثال بلکلی یک ساعت زمان صرف ایجاد یک میکروبافت ۱۶ حلقه‌ای کرده است.
البته در ماه سپتامبر قرار است بودجه‌ی ۱٫۴ میلیون دلاری از موسسه‌ی ملی علوم به این گروه اعطا شود تا بر روی خودکار سازی و درنتیجه بالا رفتن سرعت فرایند انتخاب و جایگذاری دستگاهشان کار کنند. انتظار می‌رود پس از تکمیل، BioP3 بتواند ارگان‌های مورد نظر را سریع‌تر از چاپگرهای سه‌بعدی حال حاضر بسازد.
مقاله‌ای از تحقیقات این گروه به تازگی در ژورنال Tissue Engineering Part C منتشر شده است.
منبع : پرینتر سه بعدی
BioP3 زیر نظر گروهی به سرپرستی مهندس زیست دانشگاه براون، جفری مورگان و دکتر اندرو بلکلی، یکی از جراحان بیمارستان Rhode Island و مدرسه‌ی پزشکی آلپرت، توسعه یافته است. ساخت این دستگاه از شیوه‌ای که دستگاه‌های الکترونیکی تولید می‌شوند، الهام گرفته شده که در آن اجزا و مولفه‌های متفاوت انتخاب شده و سپس با دقت از ابتدادر حایهایشان قرار می‌گیرند. P3 در نام این دستگاه اشاره به “انتخاب، جایگذاری و جاری ساختن” دارد.
در این مورد، این اجزا میکروبافت‌ها هستند – ساختارهای میکروسکوپی متشکل از بافت‌های زنده. این بافت‌های ریز با استفاده از یک شیوه‌ی میکروقالب‌گیری توسعه یافته توسط مورگان ایجاد می‌شوند، در این شیوه انواع مختلف از سلول‌های زنده می‌توانند به صورت خودمونتاژ به شکل‌های درنظر گرفته شده مانند کروی، میله‌ای یا لانه‌زنبوری ایجاد شوند.
در نمونه‌ی آزمایشی BioP3، گروهی از این میکروبافت‌ها در مایع در یک محفظه‌ی مرکزی ذخیره می‌شوند. از یک نازل غشای تراوا برای برداشتن هر یک از آنها در یک زمان، از طریق اعمال مکش توسط یک پمپ متصل، استفاده می‌شود.
میکروبافت های لانه زنبوری اتصال یافته یه یکدیگر توسط BioP3
سپس اپراتور هر یک از میکروبافت‌ها را به یک پلتفرم مسطح میکروسکوپ انتقال داده و با دقت آن را در جای خود قرار می‌دهد پیش از آنکه آن را از درون نازل رها سازد. بدین شیوه، آنها قادر به ساخت تدریجی ساختارهای بیولوژیکی بزرگ‌تر تشکیل شده از میکروبافت‌های حاضر هستند. پس از یک دوره‌ی کوتاه، میکروبافت‌ها به یکدیگر پیوند خورده و یک ساختار واحد محکم را ایجاد می‌نمایند.
نسخه‌ی فعلی از BioP3 غالبا از قطعات موجود با هزینه‌ی کلی کمتر از ۲۰۰ دلار ساخته شده است. به دلیل دستی بودن این دستگاه، کار با آن و ساخت ساختارهایی که هنوز کوچک‌تر از ارگان‌های عادی هستند، نسبتا زمان‌گیر است، برای مثال بلکلی یک ساعت زمان صرف ایجاد یک میکروبافت ۱۶ حلقه‌ای کرده است.
البته در ماه سپتامبر قرار است بودجه‌ی ۱٫۴ میلیون دلاری از موسسه‌ی ملی علوم به این گروه اعطا شود تا بر روی خودکار سازی و درنتیجه بالا رفتن سرعت فرایند انتخاب و جایگذاری دستگاهشان کار کنند. انتظار می‌رود پس از تکمیل، BioP3 بتواند ارگان‌های مورد نظر را سریع‌تر از چاپگرهای سه‌بعدی حال حاضر بسازد.
مقاله‌ای از تحقیقات این گروه به تازگی در ژورنال Tissue Engineering Part C منتشر شده است.
منبع : پرینتر سه بعدی