[عشق و ازدواج] عشق بعد ازدواج یا عشق قبل ازدواج؟ - نسخه‌ی قابل چاپ +- مشاوره خانواده آنلاین رایگان عطاملک (https://atamalek.ir) +-- انجمن: خانواده ایرانی (https://atamalek.ir/forum-14.html) +--- انجمن: مشاوره خانواده و ازدواج (https://atamalek.ir/forum-122.html) +--- موضوع: [عشق و ازدواج] عشق بعد ازدواج یا عشق قبل ازدواج؟ (/thread-11877.html)

عشق بعد ازدواج یا عشق قبل ازدواج؟ - مشاورانه - ۱۳۹۹-۱۱-۱ آيا دين و روان شناسي، عشقِ قبل از ازدواج را تأييد مي كند؟ عشق بعد از ازدواج چطور؟ RE: عشق بعد ازدواج یا عشق قبل ازدواج؟ - مشاورانه - ۱۳۹۹-۱۱-۱ با سلام و درود خدمت شما دوست عزیز عشق، چه پیش از ازدواج چه بعد از ازدواج، اگر به معناي وابستگي عاطفي (نوعی اعتیاد روانی) باشد، صد در صد محكوم است. اما اگر عشق پس از ازدواج، به معناي دلبستگي سالم عاطفي باشد، صد درصد مورد تأييد است. در زمینه فرق بین دو مفهوم: وابستگی و دلبستگی، در قالب مثال میتوان گفت: فرض کنید که به میوهای مانند آناناس علاقه مند هستید و به آن «دل بستهاید». حال اگر  روزها، ماهها و سالها به هر دلیلی از خوردن آن محروم بمانید، آیا در زندگی عادی و روزمره شما اختلالی ایجاد خواهد شد؟ آیا عملکرد روزانه شما رو به کاستی میگذارد؟ مسلّماً نه. شما سالها از موضوع «دلبستگی» خود محروم میمانید؛ ولی همه امور زندگی شما بر وفق مراد است. این نوع علاقه و تعلق را «دلبستگی» میگویند. حال اگر به جای دلبستگی به آناناس، به آن «وابسته» بودید. یک روز بدون آناناس نمیتوانستید سر کنید. آدم وابسته به آناناس، مثل فرد معتادی است که هر از گاهی برای به حد طبیعی رساندن سطح عملکرد خود، نیازمند مصرف مواد است. پس وابستگی روانی، نوعی اعتیاد است. وابستگی روانی به چیزی یا کسی، باعث کاهش عملکرد در فرد میگردد و به نوعی فرد را از زندگی روزانه و عادی خود خارج میسازد. هر زن و مردي بايد بداند كه وابستگي انسان فقط در خور خداوند است و وابستگي روزافزون ما به خداوند، امري صد درصد مورد تأييد عقل و شرع مي باشد. وابستگي ما به خداوند، از نوع وابستگي حقيقي است و به هيچ وجه باعث كاهش عملكرد در فرد نمي¬گردد؛ همان گونه که حضرت علي (علیه السلام) وابسته واقعي به خداوند بود؛ ولي در عملكرد روزانه اش، نه تنها اختلالی  ايجاد نمي شد، بلكه پركارترين و زحمتكش¬ترين فرد عصر خود بود. وابستگي، نبايد به هيچ وجه مصداق «كوري عصاكش كور دگر شود» باشد. ما انسان¬ها نمي¬توانيم عاشق و وابسته همنوع خود باشيم؛ چرا كه معشوق ما انسان است و ثبات شناختي هيجاني رفتاري وي، بر عكس خداوند، همواره متزلزل است. اين عدم استقرار روحي و اطمينان قلبي به ثبات عشق، باعث آزار و ترس و تشویش ما نسبت به فقدان احتمالي موضوع عشق مي¬شود. در مجموع، بايد گفت: از نظر روانشناسان عشق بعد از ازدواج فقط در حد دلبستگي غير كاهنده عملكرد جايز است و به هيچ وجه، وابستگي فلج كننده و كاهنده عملكرد، مورد تأييد دين و روان شناسي نمي باشد.