مشاوره خانواده رایگان عطاملک

نسخه‌ی کامل: غزلیات امام خمینی
شما در حال مشاهده‌ی نسخه‌ی متنی این صفحه می‌باشید. مشاهده‌ی نسخه‌ی کامل با قالب بندی مناسب.
نسيم عشق
بـــه مــــن نگـــر كه رخى همچو كهــــربا دارم        دلــــى به ســــوى رخ يـــار دلـــربا دارم
ز جـــام عشق چشيـــدم شراب صدق و صفا         به خــــُمّ ميكــــده بـا جان و دل، وفادارم
مرا كه مستى عشقت، ز عقل و زهد رهــاند         چــــه ره به مــــدرسه يا مسجد ريا دارم؟
غلام همّت جــــام شــــراب ســـــاقــى باش         كــه هر چه هست از آن روى با صفا دارم
نسيم عشــق ، بــــه آن يـــار دلـــربا  بـــرگو          ز جـــاى خيــــز كـــه مــن درد بى‏دوا دارم
چـــه رازهــــاست در اين خمّ و ساقى و دلبر         بــــــه جــــان دوست ز درگــــاه كبريا دارم
سخن ز تخت سليمـــان و جـــام جـــم نـزنيد         كــــه تــــاج خســــروِ كــِى را منِ گدا دارم
محراب عشق
جــــز خـــــــــم ابروى دلبر، هيچ محرابى ندارم        جـــز غــــم هجــران رويش، من تب و تابى ندارم
گفتـــــم انـــــــدر خواب بينم چهره چون آفتابش      حسرت اين خواب در دل ماند، چون خوابى ندارم
سر نهم بر خاك كويش، جان دهم در ياد رويش       ســرچه باشد؟ جان چه باشد؟ چيز نايابى ندارم
با كــــه گويم درد دل را؟ از كه جويم راز جان را؟       جــــز تـــو اى جــان رازجويى، دردِ دل يابى ندارم
تشنه عشق تو هستم، باده جانبخش خواهم        هــــر چه بينم جز سرابى نيست، من آبى ندارم
مـــن پريشان حالم از عشق تو و حالى ندارم          مــــن پـــريشــــان گـويم از دست تو آدابى ندارم
سايه عشق
بـــى هــــــواى دوست، اى جان دلم، جــانى ندارم        دردمنـــدم، عــــاشقم بى دوست، درمانى ندارم
آتشـــــى از عشق در جانم فكندى، خـــوش فكندى       مـــن كــــه جـــــز عشق تو آغازى و پايانى ندارم
عشـــق آوردم در ايـــن ميخـــــانه بـــا مشتى قلندر       پـــــرگشـــــايم سوى سامانى كه سامانى ندارم
عالـــم عشق است، هـــــر جا بنگرى از پست و بالا       ســـــايه عشقــــم كــــه خود پيدا و پنهانى ندارم
هر چه گويد عشق گويد، هر چه سازد عشق سازد       من چه گويم، من چه سازم، من كه فرمانى ندارم
غمــــزه كـردى، هر چه غير از عشق را بنيان فكندى      غمــــزه كن بــــر من كه غير از عشق بنيانى ندارم
ســر نهم در كــوى عشقت، جان دهم در راه عشقت     من چه مى‏گويم كه جز عشقت سر و جانى ندارم
عاشقــــم، جز عشق تو، در دست من چيزى نباشد     عـــــاشقم، جــــز عشق تــو بر عشق برهانى ندارم
جامه دران
  مــن خـــــواستــار جام مى از دست دلبرم         اين راز با كه گويم و اين غم كجا برم؟
جــــان باختم به حسرت ديدار روى دوست        پــــــروانه دور شمعـــم و اسپند آذرم
پــرپـر شـــدم ز دورى او، كنج اين قفـــس          ايـــن دام باز گير تا كه معلّق زنان پرم
ايــن خــــرقه ملــــوّث و سجـــــّاده ريـــــا          آيــــا شــــــود كه بر درِ ميخانه بردرم؟
گـــر از سبــــوى عشق، دهد يار جرعه‏اى        مستــانه، جان ز خرقه هستى درآورم
پيرم؛ ولى به گوشه چشمى جوان شوم          لطفــــى كــــــه از سراچه آفاق بگذرم
بهار جان
بهــــار آمد، جوانى را پس از پيرى ز سر گيرم       كنـــار يــــار بنشينم ز عمـــر خــود ثمرگيرم
بــــه گلشن باز گردم، با گل و گلبن در آميزم       بـــه طرف بوستان دلدار مهوش را به برگيرم
خــــزان و زردى آن را نهم در پشت سر، روزى     كـــه در گلـزار جان از گل‏عذار خود خبر گيرم
پَـــر و بالــــم كه در دىْ از غم دلدار، پرپر شد       بـــه فـروردين  به ياد وصل دلبر بال و پر گيرم
بـــه هنگام خـزان در اين خراب آباد، بنشستم      بهـــار آمــد كـــه بهـــر وصل او بار سفر گيرم
اگر ساقى از آن جامى كه بر عشاق افشاند        بيفشـــاند ، به مستى از رخ او، پرده بر گيرم
محفل رندان
آيـــد آن روز كــــه خــــاك سر كويش باشم         تــــرك جـــان كرده و آشفته رويَش باشم
ســـــــاغر روح‏فـــــــزا از كــــف لطفش گيرم        غافل از هر دو جهان، بسته مويش باشم
ســـر نهــم بر قدمش، بوسه زنان تا دم مرگ       مست تـــا صبح قيـامت ز سبويش باشم
همچـو پروانه بسوزم برِ شمعش، همه عمر        محـــو چـون مى‏زده در روى نكويش باشم
رســـد آن روز كه در محفل رندان، سرمست        راز دار همـــــــه اســـرار مگــــويش باشم
يــــوسفـم، گـــــر نـــــزند بر سر بالينم سر         همچــــو يعقـوب، دل آشفته بويش باشم
انتظار
 از غــــم دوست، در اين ميكده فــــرياد كشم      داد رس نيست كـه در هجر رخش داد كشم
داد و بيــــداد كه در محفل مــــا رندى نيست       كــــه بــــرش شكوه بــرم، داد ز بيداد كشم
شاديــــم داد، غمم داد و جفـــــــــا داد و وفا       بــا صفـــا مـــنّت آن را كـه به من داد، كشم
عـــــاشقم، عــــاشق روى تو، نه چيز دگرى       بــــار هجــــــران و وصالت به دل شاد، كشم
در غمت اى گل وحشىِ من، اى خسرو من       جــــور مجنــــون ببـــــرم، تيشه فرهاد كشم
مُـــــردم از زنـــدگىِ بى تو كه با من هستى      طــــرفه ســرّى است كه بايد برِ استاد كشم
سالهــــا مـــــى گــــــذرد، حادثه ها مى آيد       انتظـــــار فـــــــرج از نيمـــــه خــــــرداد كشم
بوى نگار
آن نـــــالـــــــه ها كه از غم دلـــدار مى‏كشم        آهــــى‏است كــــــز درون شـــرربار مى‏كشم
بــــــــا يـــــار دلفريب بگـــــــو: پــــرده برگشا        كــــــز هجــــــــر روى مــــاه تو، آزار مى‏كشم
منصـــــــور را گـــــذار كـــه فرياد او به دوست       در جمـــــع گلــــــرخــــــان به سرِدار مى‏كشم
ســـــاقــــى، بريز بــــاده به جامم كه هجر يار       بــــــارى‏است بس‏گــــران به سربار مى‏كشم
گفتــى كه دوست، باز كند در به روى دوست       اين حســــرتى است تازه كه بسيار مى‏كشم
كـــــوچك مگيــــــر كلبـــــه پيـــر مغان كه من      بــــــوى نگــــار زان در و ديــــــوار مــــى‏كشم
ســـــالك در اين سـلــــوك به دنبال كيستى؟      مـــــن يــــــــار را بــــــه كوچه و بازار مى‏كشم
شبِ وصل
  يــــك امشبــــى كه در آغوش مـــــاه تابانم       ز هر چه در دو جهان است، روى گردانم
بگيـــــر دامن خورشيد را دمــــــى، اى صبح       كــــه مــه نهاده سر خويش را به دامانم
هــــزار ساغـــــر آب حيــــات خــــوردم از آن       لبـــــان و همچـــو سكندر هنوز عطشانم
خـــــداى را كـه چه سرّى نهفته اندر عشق       كــــه يــــار در بر من خفته، من پريشانم؟
نـــــدانــم از شب وصل است يا ز صبح فراق      كـــه همچــو مرغ سحرگاه، من غزلخوانم؟
هــــــزار سال، اگـــر بگذرد از اين شب وصل       ز داستــــان لــــطيفش، هـــــــزار دستانم
مخوان حديث شب وصل خويش را، هندى      كـــــه بيمنـــــاك ز چشــــمِ بــــدِ حسودانم
سرا پرده عشق
بـــــايد از رفتن او جــــامه به تن، پاره كنم        درد دل را بـــه چه انگيزه توان چــاره كنم؟
در ميخــــــانه گشـــاييد به رويم كـــه دمى      درد دل را به مى و ساقى ميخـــواره، كنم
مگـــــذاريد كه درد دل مـــــن فـــاش شود       كه دل پيــــر خـــــــرابـــات ز غم، پاره كنم
ســــر خُم بـاد سلامت كه به غمخوارى آن      ذرّه در پـــــرده عشق تــو، چو خمپاره كنم
از ســـراپــــــرده عشقِش به در آيم، روزى       ساكنـــــان ســــــر كـــويش همه آواره كنم
رخ نمــــا، اى بت هر جايى بى نام و نشان      تـــــا ز سيلـى دل خود همسر رخساره كنم
عاشق دلباخته
 سر خم باد سلامت كه به من راه نمود    ســـــاقى باده به كف، جـان من آگاه نمود
خــــادم درگه ميخـــــانه عشّاق شدم      عـــاشق مست، مــــــرا خادم درگاه نمود
ســـر و جانم به فداى صنم باده فروش      كه به يك جرعه، مرا خسرو جم‏جاه نمود
مـــاهِ رُخسار فروزنده‏ات اى مايه عيش      بــــــى نيازم به خــدا از خور و از ماه نمود
برگ سبزى ز گلستان رُخت بخشودى       فــارغم از همه فردوسى(1) گمراه، نمود
با كـــه گويم غم آن عاشق دلباخته را       كـــــه همـــه راز خود اندر شكم چاه نمود
(1) منسوب  به فردوس به معنى بهشت؛ فردوسى يعنى بهشتى، اهل بهشت.
خِرقه فقر
بر در ميكـــــده‏ام دست فشان خواهى ديد     پـــــــاى‏كوبان، چو قلندرمنشان خواهى ديد
باز سرمست از آن ساغر مى، خواهم شد     بيهُشم مسخره پير و جـــــــوان خواهى ديد
از درِ مـــــدرسه و ديْــــر برون خواهم تاخت     عــــــاكف ســـايه آن سرو روان خواهى ديد
از اقــــامتگه هستى، به سفر خواهم رفت     به سوى نيستى‏ام رخت كشان خواهى ديد
خرقــــه فقر  به يكباره تهى خـــــواهم كرد      ننگ اين خــــرقه پوسيده، عيان خواهى ديد
بــــــاده از ســــاغر آن دلزده خواهم نوشيد      فـــــارغم از همه ملك دو جهان خواهى ديد
بهار آرزو
بــــر در ميكـــده‏ام پرسه زنان، خـــواهى ديد      پيــــر دلبــــــاخته با بخت جوان، خواهى ديد
نــــو بهــــار آيـــــد و گلـــــــــزار شكوفا گردد      بــــى‏گمــــان كوتهى عمر خزان، خواهى ديد
مرغ افسرده كه در كنج قفس محبوس است     بــــر فـــــــراز فلك از شوق، پران خواهى ديد
سوزش بـــاد دى، از صحنه برون خواهد رفت      بـــــارش ابــــــر بهــارى به عيان خواهى ديد
قـــــــــوس را باد بهارى به عقب خواهد راند       پس از آن قوس قزح را چو كمان، خواهى ديد
دلبــــــر پردگى از پـــــــرده برون خواهد شد       پــــرتـــــو نور رُخش، در دو جهان خواهى ديد
ديار قدس
دست از دلم بدار، كه جانم به لب رسيد       انــــدر فــــــراقِ روى تو، روزم به شب رسيد
گفتم به جــان غمزده: ديگر تو غم مخور       غم رخت بست و موسم عيش و طرب رسيد
دلـدار من چو يوسف گمگشته بازگشت       كنعـــــان، مــــرا ز روى دل مـــــــلتهب رسيد
راز دلــــم كــــــه قلب جفـا ديده ام دريد       از سينـــــــه‏ام گذشت و به مغز عصب رسيد
مـــــرغ ديـــــار قدس، از آن پر زنان رميد       بــــــــر درگهـــــــى كه بود ورا منتخب، رسيد
دارالسلام، روى سلامت نشــــان نــداد       بگــذشت جـــــــان از آن و به دارالعجب رسيد
روى يار
 اين رهــــــــروان عشق، كجا مـــى‏روند زار؟     ره را كنــــاره نيست، چــرا مى نهند بار؟
هـــــر جـــــا روند، جز سر كوى نگار نيست      هــــر جـــــــا نهند بــار، همانجا بود نگار
ســـاغـــر نمى‏ستانند از غير دست دوست      ســــاقــى نمى‏شناسند از غيـر آن ديار
در عشق روى اوست، همه شادى و سرور      در هجـــر وصل اوست، همه زارى و نزار
از نـــــــور روى اوست، گلستان شود چمن      در يـــــاد سرو قــــــامت او، بشكفد بهار
ما را نصيب روى تــــو، با اين حجاب نيست       بــــــردار اين حجاب از آن روى گلعــــذار
با كه گويم
بــــا كــــــه گويم غم ديوانگى خود، جز يار؟        از كه جويم ره ميخــانه، به غير از دلدار؟
سرّ عشق است كه جز دوست نداند ديگر        مــى‏نگنجد غم هجـــران وى، اندر گفتار
نــــو بهـــــــار است، درِ ميكـده را بگشاييد         نتـــــوان بست در مـــيكده در فصل بهار
بــــاده آريد در اين فصل، بـــــه ياد سـاقى         نســـــزد رفت به گلــزار بدين حال خمار
خَم زلفـــــــى بگشا، اى صنم باده فروش         حـــاجت اين دل غمگين به سر زلف برآر
روز ميلادِ مهين عاشــــق يار است، امروز          مـــــــددى كن، سر خُم را بگشا بر ابرار
حالتــــــــى رفت ز ديدار رُخش بر مستان         مى‏نگويم به كسى، جز صنم باده گسار
باده هوشيارى
بــرگير جام و جــامه زهد و ريا درآر          محـــراب را به شيخ ريــــــــاكـــــار واگــــذار
بــــــا پير ميكده، خبــر حال ما بگو           بـــــــا ســــاغرى، برون كند از جان ما خمار
كشكول فقــر شد سبب افتخار ما          اى يـــــــــار دلـــــفريب، بيفـــــزاى افتخـــار
مــــا ريزه خوار صحبت رند قلندريم          با غمـــزه‏اى نــــــواز، دل پيـــــــر جيره خـوار
از زهر جان‏گداز رقيبم سخن مگوى          دانــــــى چه‏ها كشيدم از اين مـــــار خالدار؟
بــوس و كنار يار، به جانم حيات داد         در هجر او، نه بــوس نصيب است و نى كنار
هشــدار ده به پير خرابات، از غمم          ســـاقى، ز جــــام بـــــــاده مرا كرد هوشيار
خُم مى
دكّـــــه عطر فروشى است و يا معبر يار؟         مـــــاه روشنگــــر بزم است و يا روى نگار؟
اى نسيم سحـــــرى، از سر كويش آيى          كـــه چنين روح فــــزايى و چنين غاليه بار؟
غمزه‏اى تا بگشــــــايى به رُخم راه اميد          لطفى اى دوست، بر اين دلشده زار و نزار
در ميخانه به رويـــم بگشوده است حريف       ســـــاغرى از كف خود بازده، اى لاله عذار
خُم مى زنده، اگر ساغرى از دست برفت        ســــر خُم باز كـــــــن و عقده ز جانم بردار
بــــر كَنَم خـــرقه سالوس، اگر لطف كنى         ســـــــــر نهم بر قَدَمَت خرقه گذارم بكنار
ديار دلدار
كــــور كورانه به ميخانه مرو، اى هشيار         خـــانه عشق بــــود، جــــــامه تزوير برآر
عـاشقانند در آن خانه، همه بى سر و پا         سروپـــــايى اگرت هست، در آن پانگذار
تــــو كه دلبسته تسبيحى و وابسته دير         ســـاغر بـــــــاده از آن ميكده، اميد مدار
پاره كن سبحه و بشكن درِ اين دير خراب        گر كه خــواهى شوى آگاه، ز سرّالاسرار
گـــر ندارى سر عشاق و ندانى ره عشق       سر خــود گير و ره عشق به رهوار سپار
باز كن اين قفس و پاره كن اين دام از پاى       پــــرزنان، پـــــرده‏دران رو به ديــــار دلدار
پرتو خورشيد
  مــــژده اى مــرغ چمن، فصل بهار آمد باز      موسم مى‏زدن و بـــوس و كنار آمد باز
وقت پـــــــژمـــردگى و غمزدگى آخر شد      روز آويختن از دامــــــن يــــار آمد بــــاز
مـــــُردگيها و فـــرو ريختگيهـــــــــا بشدند      زندگيها به دو صد نقش و نگار، آمد باز
زردى از روى چمـــــن بار فرابست و برفت      گلبن از پــــرتـو خورشيد به بار آمد باز
ساقى و ميكده و مُطرب و دست افشانى      به هــــــواى خَم گيسوى نگار آمد باز
گــــر گذشتى به درِ مدرسه، با شيخ بگو:      پى تعليم تــــــو، آن لاله عذار آمد باز
دكــــه زُهــــد ببنديد در اين فصـــل طَــرب       كه به گـــــوش دلِ ما نغمه تار آمد باز
مستى عشق
  در ميخـــــانه به روى همــــــــــــــه باز است هنوز       سينــــــه سوخته در سوز و گـــداز است هنوز
بى نيازى است در اين مستى و بيهوشى عشق         درِ هستــــى زدن از روى نيــــــــاز است هنوز
چـــــــاره از دورى دلبـــــــر نبـــــــود، لب بـــــربند         كه غلام درِ او، بنـــــده نــــــــــواز است هنـــوز
راز مــــــگشاى، مـــــــگر در بـــــــرِمست  رُخ  يار         كه در اين مـــــــرحله، او  محرم راز است هنوز
دست بـــــــ-ردار ز ســـــــوداگرى و بــــوالهوسى          دست عشــّاق سوى دوست دراز است هنوز
نــــــرسد دست مــــــــن ســـــــوخته  بردامن يار          چه تـــوان كرد كه در عشوه و ناز است هنوز؟
اى نسيم سحـــــــرى، گـــــــــر سر كويش گذرى          عطـــــر بـــــرگير كه او غاليه ساز است هنوز
سايه سرو
ابـــــــرو و مژّه او تير و كمان است هنوز         <
پرواز جان
گــــــــــر به سوى كوچه دلدار راهى باز گردد         گر كه بخت خفته ام با من دمى همساز گردد
گر نسيم صبحگاهى، ره به كوى دوست يابد          گــــــر دل افســرده با آن سرو قد  همراز گردد
گـــــر نى از درد دل عشاق، شرحى باز گويد         گــــــــر دل غمــــــديده با غمخواه هم‏آواز گردد
گــــــر سليمان بر غم مور ضعيفى رحمت آرد          در بر صاحبـــــــــــــدلان والاى  و سرافراز گردد
در هوايش سر سپارم، در قدومش جان بريزم          گــــــــــر برويم در گشايد، گر به نازى باز گردد
سايـــه افكن بر سرم، اى سرو بستانِ نكويى          تـــــا كــــــــــه جانم از جهان، آماده پرواز گردد
غم يار
  بـــــــــــــــاده از پيمانه دلدار، هشيارى ندارد              بى‏خـــــــودى از نوش اين پيمانه، بيدارى ندارد
چشم بيمار تو هر كس را به بيمارى كشاند                تا ابـــــــــــــــد اين عاشق بيمار، بيمارى ندارد
عاشق از هر چيز جز دلدار، دل بركنده خامش             چونكه با خود جز حديث عشق، گفتارى ندارد
بــــا كـــــه بتوان گفت از شيرينى درد غم يار               جز غــــم دلدار، عاشق‏پيشه غمخوارى ندارد
بر ســــر بـــــــــالين بيمار رخت، روزى گذر كن             بين كه جز عشق تو بر بالين، پرستارى ندارد
لطف كن اى دوست، از رخ پرده بگشا، ناز كم كن          دل تمنـــــــــــــــايى ز دلبر غير ديدارى ندارد
اخگر غم
آنكــــــــــه ما را جفت با غم كرد، بنشانيــــد فرد       ديــــــــــدى آخـــر پرسشى از حال زار ما نكرد؟
بـــــــــــر غَمِ پنهانْ اگر خواهى گــــواهى آشكار       اشك ســــــــــرخم را روان بنگر تو بر رخسار زرد
آتش دل را فــــــــــــرو بنشـــــانم ار با آب چشم         بـــــــــــــر دو عالم اخگر غم مى‏زنم با آه سرد
گـــــر نه خود، رخسار زيبــــــاى تو ديد اندر چمن       گــــــــــرد باد اندر رُخ گل مى فشانَد از چه گرد؟
مى نيــــــــــــــــارم ز آستانت روى خود برداشتن      گــــر دو صد بارم ز كوى خويشتن، سازى تو طرد
بشنوم گر، با مـــــن بيدل تــــــــــــو را باشد ستيز      جـــــــــــان به كف بگرفته بشتابم به ميدان نبرد
هندى اين بسرود  هرچند اوستادى گفته است:      مرد اين ميدان نيم من، گر تو خواهى بود مرد
سفر عشق
بــــــــــــا دلِ تنگ به ســـوى تو سفر بايد كرد       از ســـــــــــر خويش به بتخانه گذر بايد كرد
پيــــــــر مـــا گفت: ز ميخانه شفا بايد جست       از شفـــــــــــا جستنِ هر خانه حذر بايد كرد
آنكــــه از جلوه رخسار چو ماهت، پيش است       بى‏گمـــــــــــــــان معجزه شقِّ قمر بايد كرد
گــــــــــــــر درِ ميكـــده را پير به عشاق گشود      پس از آن آرزوى فتــــــــــــح و ظفـر بايد كرد
گـــــر دل از نشئه مى، دعوى سردارى داشت      به خــــــــود آييــد كه احساس خطر بايد كرد
مـــژده اى دوست كه رندى سر خُم را بگشود       بـاده نــــــوشان لب از اين مائده، تر بايد كرد
در رهِ جستن آتشكـــــــــــــــده سر بايد باخت        به جفـــــــــــا كارى او سينه، سپر بايد كرد
ســـــر خُـــــــم باد سلامت كه به ديدار رخش        مستِ ســــــــــــاغر زده را نيز خبر بايد كرد
طــــرّه گيسوى دلدار به هر كوى و درى است        پس به هر كوى و در از شوق سفر بايد كرد
قبله عشق
  بهــــــــــــــــار شد، در ميخـــانه باز بايد كرد         به ســــوى قبله عاشق، نماز بايد كـرد
نسيم قــــــدس به عشـــاق باغ مژده دهد         كه دل ز هر دو جهان، بى نياز بايد كــرد
كنــــون كه دست به دامــان سرو مى‏نرسد        بـــــــه بيد عاشق مجنون، نياز بايد كرد
غمى كه در دلـــم از عشق گُلعذاران است        دوا به جــــــــام مىِ چاره ساز بايد كـرد
كنـــــون كه دست به دامان بوستان نرسد         نظـــــــر به ســرو قدى سرفراز بايد كرد
صبح اميد
عشقت انـــــــــدر دلِ ويرانه ما منزل كرد        آشنا آمــــد و بيگانـــــــــه مرا زين دل كرد
لبِ چـــــون غنچه گل، بازكن و فاش بگو         سرّ آن نقطه كه كـار من و دل مشكل كرد
يــــاد روى تو، غم هر دو جهان از دل برد         صبح امّيـــــد، همه ظلمت شب باطل كرد
جان من، گر تو مرا حاصلى از عمر عزيز؟         ثمر عمر جـز اين نيست كه دل حاصل كرد
آشنا گــر تويى، از جور رقيبم غم نيست         روى نيكـــــــوى تو هر غم ز دلم، زايل كرد
نــــرود از سر كوى تو چو هندى هرگز           آن مسافر كه در اين وادى جان منزل كرد
عشق دلدار
چشم بيمــــــار تو اى مى زده، بيمارم كرد           حلقــــــــــــه گيسويت اى يار، گرفتارم كرد
سرو بستاـــــــــنِ نكويى، گل گلــزار جمال           غمــــــــزه ناكرده، ز خوبان همه بيزارم كرد
همه مى‏زدگــــــان هوش خود از كف دادند            ساغر از دست روانبخش تو، هشيارم كرد
چه كنم؟ شيفتـه‏ام، سوختــــه‏ام، غمزده‏ام           عشــــــــوه ات، واله آن لعل گهر بارم كرد
عشق دلـــــدار چنان كـــــرد كه منصورمنش          از ديـــــــــــــارم به در آورد و سر دارم كرد
عشقت از مـــــــدرسه و حلقه صوفى راندم           بنده حلقــــــــــــه به گوش در خمّارم كرد
بــــــــــــاده از ساغرِ لبريز تو، جاويدم ساخت          بوســـــه از خاك درت، محرم اسرارم كرد
دلجويى پير
  دست آن شيخ ببوسيـــــد كه تكفيرم كرد          محتسب را بنوازيــــــــد كــــــــــــه زنجيرم كرد
معتكف گشتــم از اين پس، به در پير مغان        كه به يك جرعه مى از هر دو جهان سيرم كرد
آب كوثر نخــــــــــــــورم، منّت رضوان نبرم           پرتــــــــــــو روى تو اى دوست، جهانگيرم كرد
دل درويش به دست آر كــه از سرّ اَلَست           پـــــــــــــــــــــرده بـرداشته، آگاه ز تقديرم كرد
پير ميخانه بنــــازم كه به سر پنجه خويش          فــــــــــانيـــم كرده، عدم كـرده و تسخيرم كرد
خادم درگه پيرم كـــــــــــه ز دلجويى خود          غـــــافل از خـــــــويش نمــــود و زبر و زيرم كرد
عشقِ چاره ساز
حــــــــــــــديث عشق تو، باد بهار باز آورد             صبــــــــــــا ز طَرْف چمن، بوى دلنواز آورد
طرب كنان گل از اسرار بوستان مى گفت             فسرده جان، خبر از عشق چاره ساز آورد
بنفشــــــــــــه از غم دورىّ يار، نالان بود              فــــــــرشته آيه هجـــــــران جان‏گداز آورد
هلال از خــــــــــــم ابروى يار، دم مى زد              نسيــــــــــم عطر بهارى، چه سرفراز آورد
اسرار جان
اى دوست، پيـــــر ميكده از راه مى رسد         بــــا يك گلِ شكفته به همراه، مى رسد
گل نيست، بلكه غنچه باغ سعادت است         كـــــــز جان دوست بر دل آگاه مى رسد
آن روى با طــــــــراوت و آن موى عطرگين         از خيمـــه‏گه گذشته، به خرگاه مى رسد
از خطـــــــــــــّه حقيقت و از خيمـه مجاز          بـــــــرخاسته، به خلوت دلخواه مى رسد
آن نغمـــــــــــه فرشته فردوسِ جـــاودان          بــــر گوشِ جانِ مى زده گهگاه مى رسد
دود درونِ عــــــاشقِ سرمست از شراب          بــــــــــــر قلب پير ميكده، با آه مى رسد
دست از دلـــــــــم بدار كه فرياد اين گدا           از چــاه دل برون شده، بر شاه مى رسد
دردِ دل فقيــــــــــر ز ماهى به ماه رفت            درويش نالـــــــه‏اش به دل ماه، مى رسد
زير كمان ابــــــروى دلدار، جادويى ست            كاســــــرار آن به قلب كمينگاه مى رسد
فارغ از عالم
  فقـر فخر است اگر فارغ از عالم باشد         آنكه از خويش گذر كرد، چه‏اش غم باشد؟
طالع بخت در آن روز بـر آيد كه شبش         يـــــــــار تا صبح ورا مونس و همــدم باشد
طــــربِ ساغرِ درويش نفهمد، صوفى         بــــاده از دست بتـــى گير كه محرم باشد
طوطــــــى باغ محبّت نرود كلبه جغد         بــــــــــازِ فردوس كجا كلب معلّـــــم باشد؟
اين دل گمشده را يا به پناهت بپذير          يا رهـــــا ســـــاز كه سرگشته عالم باشد
راز نهان
داستــــــــــــــــــان غم من راز نهانى باشد
عيد نوروز
باد نوروز وزيـــده است به كوه و صحرا      جامه عيـــد بپـــوشنـــد، چه شاه و چه گدا
بلبل باغ جنان را نبـــود راه به دوست       نازم آن مطـــرب مجلـــس كـــه بود قبله نما
صوفى و عارف ازين باديه دور افتـادند       جــام مى گير ز مطــرب، كه رَوى سوى صفا
همه در عيد به صحرا و گلستان بروند       من ســرمست، ز ميخـــانه كنـــم رو به خدا
عيد نوروز مبارك به غنــــى و درويش       يــــــار دلـــــدار، ز بتخـــانــــه درى را بـــگشا
گر مرا ره به در پير خــــــرابات دهى          بــه سر  و جان به سويش راه نوردم نه به پا
سالها در صف اربــــــاب عمائم بودم          تـــا بـــه دلـــدار رسيدم نـــكنم بـــــاز خــطا
حُسن ختام
الا يا ايها الساقى! ز مـــى پُر ســــاز جامم را      كه از جـــانم فــــرو ريزد، هواى ننگ و نامم را
از آن مى ريز در جـــامم كــه جانم را فنا سازد     برون سازد ز هستى، هسته نيرنگ و دامم را
از آن مى ده كه جانم را  ز قيد خود رها سازد      به خود گيـــرد زمـــــامم را، فرو ريزد مقامم را
از آن مى ده كــه در خلوتگـــــه رندان بيحرمت     به هم كــوبد سجودم را، به هم ريزد قيامم را
نبـــــودى در حـــريمِ قدسِ گلــــرويان ميخــانه      كه از هـــر روزنـــى  آيم، گلى گيرد لجامم را
روم در جـــرگه پيران از خــــــود بى‏خبر، شايد      برون ســـازند از جــانم، به مى افكار خامم را
تـــو اى پيــــك سبكباران دريــــاى عدم، از من     به دريادارِ آن وادى، رســـان مدح و سلامم را
به ســـاغر ختم كردم اين عدم اندر عدم نامه       به پيرِ صومعه بــــرگو: ببين حُسن ختــامم را
جان جهان
به تو دل بستم و غير تو كسى نيست مرا    جُز تو اى جان جــــهان، دادرسى نيست مرا
عاشق روى تــوام، اى گل بى مثل و مثال    به خدا، غير تو هــرگز هــــوسى نيست مرا
بـــا تو هستم، ز تو هرگز نشدم دور؛ ولى      چه توان كرد كه بانگ جــــرسى نيست مرا
پــــرده از روى بينداز، به جان تـــــو قســم      غيـــر ديــــدار رخت مـــلتمسى نيست مرا
گر نباشى بـــرم، اى پـــردگى هرجـــــايى      ارزش قدس چـــو بـــال مگسى نيست مرا
مــــده از جنت و از حــــــور و قصورم خبرى      جز رخ دوست نظر سوى كسى نيست مرا
شرح جلوه
ديــــــــــده‏اى نيست نبيند رخ زيبــــــــــــاى تو را            نيست گـوشى كه همى‏نشنود آواى تو را
هيچ دستـــــــــى نشـــــــــود جز بر خوان تو دراز           كـــس نجويد به جهـــــــان جز اثر پاى تو را
رهرو عشقـــــــــم و از خــــــــــرقه و مسند بيزار           به دو عالـــــــــــم ندهم روى دل آراي تو را
قامت ســــــــرو قـــــــــــــدان را به پشيزى نخرد            آنكه در خــــــــــــواب ببيند قد رعناى تو را
به كجا روى نمـــــــايد كـــــــــه تواش قبله نه‏اى؟           آنكه جويد به حـــــــرم، منزل و ماواى تو را
همه جـا منزل عشق است؛ كه يارم همه جاست          كور دل آنكــــه نيابد به جهـــان، جاى تو را
بــــــا كـــــه گويم كه نديده است و نبيند به جهان           جــــــز خم ابـــــرو و جز زلف چليپاى تو را
دكـــــــه علـــــــم و خرد بست، درِ عشق گشود            آنكه مى‏داشت به سر علّت سوداى تو را
بشكنــــــم اين قلـــــــم و پـــــــاره كنم اين دفتر            نتـــــوان شـــــرح كنم جلـــــوه والاى تو را
درياى جمال
 ســـــــر زلفت به كنارى زن و رخسارگشا         تا جهان محو شود، خرقه كشد سوى فنا
به سر كوى تو اى قبله دل، راهى نيست         ورنه هــــرگز نشـــــوم راهــى وادىّ مِنا
از صفـــاى گل روى تو هر آن كس برخورد          بَـــــــركَند دل  ز حريم و نكُند رو به صفا
طاق ابروى تو محراب دل و جان من است         مــــــن كجا و تو كجا؟ زاهد و محراب كجا؟
ملحد و عارف و درويش و خراباتى و مست        همـــه در امــــرِ تو هستند و تو فرمانفرما
خرقــه صوفى و جام مى و شمشير جهاد          قبله‏گاهى تو و اين جمله، همه قبله نما
رَسَـــم آيا به وصـــــال تو كه در جان منى؟         هجر روى تو كه در جان منى، نيست روا
ما همه موج و تو درياى جمالى اى دوست         مــــــوج درياست، عجب آنكه نباشد دري
مسلك نيستى
  جزعشق تو، هيچ نيست اندر دل ما        عشق تـو سرشته گشته اندر گلِ ما
اسفار و شفاء ابن سينا نگشود         بـــــا آن همـه جرّ و بحثها مشكل ما
بــا شيخ بگو كه راه من باطل خواند         بـــر حـــــــــــقّ تو لبخند زند باطل ما
گــــــــــر سالك او منازلى سير كند         خــــــود مسلك نيستى بود منزل ما
صـــد قافله دل، بار به مقصد بستند         بر جــــاى بمانـــد اين دل غافـــل ما
گر نوح ز غرق سوى ساحل ره يافت         اين غرق شدن همى بود ساحل ما
لب دوست
گـــــرچه از هر دو جهان هيچ نشد حاصل ما      غــــم نباشد، چـــــــو بـــــود مهر تو اندر دل ما
حاصل كونْ و مكان، جمله ز عكس رخ توست     پس همين بس كه همه كوْن و مكانْ حاصل ما
جملـــــــه اسرار نهان است درونِ لب دوست     لب گشا! پـــــــرده بــــــــرانداز ازين مشكل ما
يـــــــــــا بكش يــا برَهان زين قفس تنگ، مرا     يا بــــــــرون ساز ز دل، ايـــــن هــوس باطل ما
لايـــــق طوْف حــــــــــريم تو نبـــــــــوديم اگر     از چــــــه رو پس ز مــــحبت بسرشتى گِل ما؟
خانقاهِ دل
الا يــــا ايها الســـــــــاقى! برون بر حسرت دلها      كــه جامت حل نمايد يكسره اسرار مشــكلها
بــــــه مــــى بـــــــر بند راه عقل را از خانقاه دل    كــــه اين دارالجنون هرگز نباشد جــاى عاقلها
اگر دل بسته‏اى بر عشق جانان، جاى خالى كن     كه اين ميخانه هــرگز نيست جز ماواى بيدلها
تــــــو گــر از نشئه مى كمتر از آنى به خود آيى      بـــــــرون شـو بيد رنگ از مرز خلـوتگاه غافلها
چــــــه از گلهاى باغ دوست رنگ آن صنم ديدى      جـــدا گشتى ز بــاغ دوست درياها و ساحلها
تــــــــو راه جنت و فردوس را در پيش خود ديدى      جـــدا گشتى ز راه حـق و پيوستى به باطلها
اگـــــــر دل داده‏اى بر عـــــــالم هستى و بالاتر        به خود بستى ز تار عنكبوتى بس سلاسلها
آفتاب نيمه شب
اى خوب رخ كه پـــــرده نشينى و بى‏حجاب       اى صـــــــــدهزار جلـــــــوه‏گـر و باز در نقاب
اى آفتــــــــــابِ نيمــــ شب، اى ماهِ نيمروز        اى نجم دوربين كـــــه نـــه ماهى، نه آفتاب
كيهان طلايه دارت و خــــــورشيد ســـايه‏ات       گيســـــــــوى حــــــور خيمــه ناز تو را طناب
جانهاى قدسيــان همه در حسرتت به سوز       دلهــــــاى حوريـــــــان همـه در فرقتت كباب
انمـــــــوذج جمــــالى و اسطــــــوره جــلال       درياى بيكــــــــرانى و عالـــــم همــــه سراب
آيــــــا شــــود كه نيم نظر ســـــــوى ما كنى     تا پــــــــر گشــــــوده كوچ نماييم از اين قِباب
اى جلــــــــوه ات جمـــــــــالْ دهِ هرچه خوبرو        اى غمزه ات هلاكْ كنِ هر چه شيخ و شاب
چشـــــم خرابِ دوست خــــرابم نموده است        آبـــــــادى دو كـــــــوْن به قربـــان اين خراب
دريا و سراب
مــــا را رهـــــا كنيد در اين رنج بى‏حساب       بــــــــــا قلب پاره پاره و با سينه‏اى كباب
عمرى گذشت در غم هجران روى دوست      مــــــــــرغم درون آتش، و ماهى برون آب
حــــالى، نشد نصيبم از اين رنج و زندگى       پيــــرى رسيد غرق بطالت، پس از شباب
از درس و بحث مدرسه ام حــاصلى نشد      كـــى مى‏توان رسيد به دريا از اين سراب
هــــــــرچه فراگرفتم و هــــــرچه ورق زدم      چيـــــــزى نبود غير حجابى پس از حجاب
هـــــان اى عزيز، فصل جوانى بهوش باش      در پيـــــــرى، از تو هيچ نيايد به غير خواب
اين جـــــاهلان كه دعوى ارشاد مى كنند       در خرقه شان به غير منم تحفه‏اى مياب
ما عيب و نقص خويش، و كمال و جمال غير    پنهــــــــان نموده‏ايم، چو پيرى پس خضاب
دم در نــــــى‏آر و دفتــــــــر بيهوده پاره كن      تا كــــــى كلام بيهده گفتــــــــــار ناصواب
درگاهِ جمال
هــــر كجا پا بنهى حسن وى آنجا پيداست        هــــركجــــــــا سر بنهى سجده‏گه آن زيباست
همـــــــه سرگشتـــــه آن زلف چليپاى ويند        در غم هجــر رُخش، اين همه شور و غوغاست
جملــــه خوبــــان برِ حُسن تو سجود آوردند       اين چــه رنجى است كه گنجينه پير و برناست؟
عاشقــــــــــان، صدرنشينانِ جهانِ قدسند         ســــرفــــــراز آنكــــه به



https://al-falah.ir/content/detail/290/%...D9%87)-(1)