۱۳۹۹-۵-۹، ۱۲:۲۹ عصر
برای لذّت بردن از عبادت و درک شیرینی آن ـ مانند هر پدیده دیگری ـ فراهم شدن زمینهها و شرایط و نیز از بین رفتن مشکلات و موانع امری ضروری است. با توکّل به خدا و دقّت بیشتر در بعضی امور، به لذّت عبادت خواهید رسید، إنشاءالله. اگر عبادت به معنای واقعیش به انجام رسد، لذّت و شیرینی زایدالوصفی را به همراه خواهد داشت، ولی چنانچه برخی شرایط به کمال رسیدن عبادت محقّق نشود یا مانعی در مسیر آن پدید آید، عبادت به معنای کاملش انجام نشده است، در نتیجه، عبادت کننده، به همان نسبت از چشیدن لذّت عبادت محروم میماند. برای تبیین بهتر این موضوع توجه شما را به نکاتی پیرامون برخی عوامل تعیینکننده در افزایش بهرهمندی از عبادت جلب میکنیم:
1. شناخت و معرفت صرفنظر از تفاوتهای شکلی و ظاهری که گاه میان اعمال عبادی مردم به چشم میخورد، کیفیت عبادت براساس میزان شناخت و معرفت افراد نسبت به معبود، تفاوت پیدا میکند. اینکه عبادت، چرا، چگونه و برای چه کسی انجام شود با شناخت و درک عبادتکننده رابطه مستقیم دارد. هر چه دانایی و معرفت در حوزه یاد شده افزونتر باشد، بهرهمندی شخص نیز از عبادت و احساس لذّت او فزونتر خواهد بود. در روایتی از امام صادق علیهالسّلام عبادتکنندگان به لحاظ انگیزه و خاستگاه عبادت که از میزان شناخت آنان به خدای متعال سرچشمه میگیرد به سه گروه تقسیم شدهاند؛ دستهای از مردم خدا را از روی ترس عبادت میکنند که این عبادت بردگان (عبادت عبید) است.
گروهی به هوای پاداش، خدا را میپرستند که این روش سوداگران و تاجران (عبادت تجّار) است و دسته دیگر خدا را از سر عشق و محبّت عبادت میکنند که آن سیره آزادگان (عبادت احرار) است. در این روایت حضرتش درصدد است تا عالیترین جلوه پرستش را که همانا پرستش عارفانهای است که فقط و فقط از سر اخلاص، مهرورزی و شناخت عمیق صورت میپذیرد به مردم بنمایاند. در بیانی دیگر پیامبر گرامی اسلام صلّیالله علیه وآله برترین افراد را در عبادت اینگونه معرفی میفرماید: «برترین مردم کسی است که عاشق عبادت شود، پس دست در گردن آن آویزد و از صمیم دل دوستش بدارد و با جان خویش با وی درآمیزد. خویشتن را وقف آن گرداند و در مقابل او را باکی نباشد که دنیایش به سختی میگذرد یا به آسانی». (الکافی، ج 2، ص 83)
1. شناخت و معرفت صرفنظر از تفاوتهای شکلی و ظاهری که گاه میان اعمال عبادی مردم به چشم میخورد، کیفیت عبادت براساس میزان شناخت و معرفت افراد نسبت به معبود، تفاوت پیدا میکند. اینکه عبادت، چرا، چگونه و برای چه کسی انجام شود با شناخت و درک عبادتکننده رابطه مستقیم دارد. هر چه دانایی و معرفت در حوزه یاد شده افزونتر باشد، بهرهمندی شخص نیز از عبادت و احساس لذّت او فزونتر خواهد بود. در روایتی از امام صادق علیهالسّلام عبادتکنندگان به لحاظ انگیزه و خاستگاه عبادت که از میزان شناخت آنان به خدای متعال سرچشمه میگیرد به سه گروه تقسیم شدهاند؛ دستهای از مردم خدا را از روی ترس عبادت میکنند که این عبادت بردگان (عبادت عبید) است.
گروهی به هوای پاداش، خدا را میپرستند که این روش سوداگران و تاجران (عبادت تجّار) است و دسته دیگر خدا را از سر عشق و محبّت عبادت میکنند که آن سیره آزادگان (عبادت احرار) است. در این روایت حضرتش درصدد است تا عالیترین جلوه پرستش را که همانا پرستش عارفانهای است که فقط و فقط از سر اخلاص، مهرورزی و شناخت عمیق صورت میپذیرد به مردم بنمایاند. در بیانی دیگر پیامبر گرامی اسلام صلّیالله علیه وآله برترین افراد را در عبادت اینگونه معرفی میفرماید: «برترین مردم کسی است که عاشق عبادت شود، پس دست در گردن آن آویزد و از صمیم دل دوستش بدارد و با جان خویش با وی درآمیزد. خویشتن را وقف آن گرداند و در مقابل او را باکی نباشد که دنیایش به سختی میگذرد یا به آسانی». (الکافی، ج 2، ص 83)