سوالي داشتم در مورد سوره نسائ ايه 14-24 مبني بر اينکه صاحبان کنيز مي توانند کنيز شان را به عقد غلامي در آورده و هر هنگام که صاحب کنيز تمايل به نزديکي با کنيز را داشت، مي تواند عقد کنيز با غلام را باطل و خود بدون صيغه با کنيز نزديکي کند ؟ ايا ابتدا صحيح است ،اگر نيست توجيه اخلاقي اين موضوع چيست؟
با سلام و آرزوي قبولي طاعات و عبادات شما ؛ و تشكر به خاطر ارتباطتان
کنيز ملک صاحبش است و مالک حق دارد عين ملک يا منفعت ملکش را به ديگري بدهد. بنا بر اين چون کنيز ملک صاحبش مي باشد ، صاحبش حق دارد از او بهره جنسي يا کاري ببرد و حق دارد اين بهره ها را به ديگري حلال کند. البته اگر خواست کنيزش را به ديگري بدهد ،بايد آن کنيز يک بار عادت شود و بعد از عادت در حالي که خودش با او آميزش نکرده ، وي را به ديگري تحليل کند و هر گاه او را از ديگري پس گرفت، بايد صبر کند تا کنيز عادت شده و بعد از پاک شدن، حق استفاده جنسي از او را دارد. بنابراين در هر دو صورت گذشتن مدتي بعد از رابطه جنسي لازم است.
آنچه در اين مسئله وجود دارد، يك رابطه حقوقي است .در رابطه حقوقي بايد معيارهاي حقوقي را در نظر گرفت . معيار حقوقي در اين جا كه مسئله ملكيت مطرح مي شود ، به همين گونه است كه بيان شد ، اگر چه شايد از جنبه هاي اخلاقي حكم ديگري داشته باشد. مثلاً در موضوع قصاص نفس ، حكم حقوقي و فقهي قصاص است، اگر چه از نظر اخلاقي، گذشت بهتر از قصاص است.
ضمن آن كه توصيه هاي اخلاقي بسياري براي صاحبان كنيز و عبد وارد شده است كه از نظر حقوقي هيچ كدام الزام ندارند.