+- مشاوره خانواده آنلاین رایگان عطاملک (https://atamalek.ir)
+-- انجمن: حیات طیبه (https://atamalek.ir/forum-15.html)
+--- انجمن: هنر (https://atamalek.ir/forum-119.html)
+---- انجمن: کتاب | رمان | ادبیات (https://atamalek.ir/forum-31.html)
+---- موضوع: رمان خواندنی زندگی تمنا (/thread-12186.html)
RE: رمان خواندنی زندگی تمنا - رمان - ۱۳۹۹-۱۱-۱۳
مامان با افتخار می گه:
-طاها 55 شده و رضا 69...
با شوق و ذوق با لبای چسبناک و دهن پر از شیرینی صورت طاها و رضا رو می بوسم...
صدای زنگ تلفن بلند می شه...ترانه بود که میخواست بدونه خواهر و برادرش چیکار کردن...
به محض گذاشتن تلفن روی شاسی،دوباره صدای زنگش بلند می شه...این بار فرزاد بود ...ازم قول گرفت امشب شام مهمون ما باشه...تو یه رستوران به انتخاب خودش...
موبایلمو برمی دارم و شماره ی دریا رو می گیرم:
-جــــــــونم تمنا خره...
=مژدگونی بده...
جیغ می کشه:
-قبول شدی؟!؟!
=آره...اونم با رتبه ی73
-وایـــــــــــــی...آخ جـــــــــــــــــون... خوشحال شدم تمنا
=دلم می خواد پرواز کنم
-بپا سقوط نکنی...
=می ترسم همش خواب باشه
-خواب نیس...بیداری جونم
یه نفر صداش می زنه:
-دریا
دستپاچه می شه:
-تمنا جون من دیگه برم خوب؟!
=صدای کی بود؟!
-صدای پسر دائیم...امروز رسیده شیراز...باورت نمی شه عصر که اومدم و اینو اینجا دیدم از تعجب داشت شاخام در می اومد
=چـــرا؟!
-آخه اون هیچ وقت این طرفا پیداش نمی شد...نمی دونم آفتاب از کدوم طرف در اومده که آقا یه هو یاد عمه و دختر عمه اش اُفتاده...
=خب شاید منظوری داشته از این کارش
و با شیطنت می خندم
-نه بابا...ما مث خواهر و برادریم
=خدا از دلت بشنو
-گمشو...فعلاً کاری نداری؟!
=نــــه
-پس فعلاً
=فعلاًهر چقدر عمه اصرار کرد که بمونم قبول نکردم که نکردم...تصمیم داشتم برم خونه و دوش بگیرم و یه سروسامونی به خودم بدم...آخه امشب خونه ی عمه اینا دعوت بودیم...منم از صبح رفته بودم واسه کمک و حالا داشتم بر می گشتم خونه...ساعت 4 عصر بود و هوا گرم و خیابون خلوت...چیزی تا خونه نمونده بود...برای محافظت،عینک آفتابی به چشم زده بودم...داشتم با گوشه ی مقنعه ام خودمو باد می زدم و آروم آروم قدم بر می داشتم...جلوتر از من پسری خوش قد و بالا در حالی که سرش پایین بود و دستاش توی جیب شلوار،زیر سنگ ریزه ای شوت می کرد و قدم بر می داشت...
فقط یه خیابون تا خونه فاصله داشتیم...بدجوری تشنه ام بود...به قدم هام سرعت می دم...صدای گاز دادن یه موتوری از پشت سَرَم سکوت خیابون رو می شکنه...بی اراده می ترسم...آب دهنمو قورت می دم و کیفمو محکم تر می چسبم...نگام می اُفته به پیاده رو...به نظر اونجا امن تر میاد...
می خوام تغییر جهت بدم که...
که یه دفه با کشیده شدن بند کیفم دستم و بعد همه ی تنم کشیده می شه و همراه جیغ بلندی که می کشم با سر پخش زمین می شم و پوست صورتم کشیده می شه روی آسفالت کف خیابون...چشامو می بندم تا شیشه های خورد شده ی عینک کورم نکنه...
صورتم از درد و سوزش جمع می شه و چشمام خیس...به زور سرمو بلند می کنم و در همون حال می بینم که پسر مرموز بازوی سرنشین موتور سوار در حال عبور رو می کشه و موتور و موتور سوار یه وری می اُفتن روی زمین...و بعد می بینم که پسر مرموزموتور سوار رو می گیره و چندتا مشت نثار تن و بندش می کنه...دیگه حوصله ی تماشا ندارم...سعی می کنم تن پخش شده روی زمینم رو جمع کنم...سرجام می نشینم...تموم مانتو و
RE: رمان خواندنی زندگی تمنا - رمان - ۱۳۹۹-۱۱-۱۳
شلوارم پر از خاکه و کف دوتا دستم پر از سنگ ریزه و پر از زخم...
با دیدن زانوی پاره ی شلوارم اشکم در میاد...دراومدن اشکم همانا و دو برابر شدن سوزش صورتم همانا...
دستای زخمی ام رو روی صورتم می ذارم و زار می زنم...
-خانم...خانم حالتون خوبه؟!
به زور از بین صدای گریه ام صدای مردونه ای رو تشخیص می دم...باید ازش تشکر می کردم...دستامو پایین میارم و صورت زخمی و خیسم رو در معرض تماشا قرار می دم...چشمامو وا می کنم...
دهنم که برای تشکر باز کرده بودم همون طور باز می مونه...چشام گرد می شه و به یکباره انگار چشمه ی اشکم خشک می شه...به وضوح حس می کنم تموم علائم حیاتی ام رو از دست دادم...باورم نمی شد...علی بود...
علــــــی...!!!
هردو خُشک می شیم...من مات او می شم و او مات من...علی خم شده بود طرفم و دستش که کیفمو حمل می کرد دراز شده بود سمتم....رنگ به صورت نداشت...منم همینطور...قلبش نمی زد...منم همینطور...
ثانیه ها متوقف می شن و ما زل می زنیم تو چشمای همدیگه...
نگامو می دوزم تو نگاش...با یه دنیا بهت و حیرت...با یه دنیا دل تنگی...با یه دنیا محبت...
یعنی می فهمه؟!...یعنی معنیِ نگامو درک می کنه؟!...یعنی می فهمه چقدر می خوامش؟!...که چقدر منتظرش بودم؟!...که الان وجودشو باور ندارم؟!...که فکر می کنم دارم رویا می بینم؟!...
چشماشو جستجو می کنم...دنبال نفرت چشماش می گردم اما...هرچی بیشتر می گردم کمتر پیدا می کنم...نه...نگاش سرد نیس...نگاش پر از نفرت نیس...نگاش گرمه...گرمِ گرم...آره...من اشتباه نمی کنم...این نگاه منو گرم می کنه...نه سرد
با صدای جیغ لاستیک های یه ماشین به خودم میام و با ترس نگامو از نگاه علی می گیرم...یه206نقره ای...و بعد پاهای یه مرد که به سمت ما میاد...سرمو بالاتر می برم...صورت نگران و وحشت زده ی فرزاد جلوم چشام جون می گیره...زانو می زنه کنارم و بازوهامو می گیره:
-تمنا...چی شده؟!...خوبی؟!...چه بلایی سرت اومده؟!...کی به این روز انداختت؟!...چرا حرف نمی زنی دختر؟!...
و با غیظ به علی نگاه می کنه...شاید فکر می کنه علی منو به این حال و روز انداخته...می خوام از اشتباه درش بیارم...می خوام از علی دفاع کنم...اما نمی تونم...نمی تونم حتی پلک بزنم چه برسه دهن وا کنم و حرف بزنم...
فرزاد منو رها می کنه...می ایسته رو به روی علی...یقه شو می گیره تو دستاش:
-کار تو بوده نه؟!...آره؟!...تو این بلا رو سرِ تمنای من آوردی؟!...تو اونو به این روز و حال در آوردی؟!...می کشمت...به خدا می کشمت...
اشکم جاری می شه...نه فرزاد...تو رو به هرکی می پرستی قسم می دم دیگه ادامه نده...من تمنای تو نیستم...من مال تو نیستم...من مطمئنم علی هنوزم عاشقمه...خودم گرمیِ نگاشو دیدم...نمی خوام دوباره از دستش بدم...نذار علی به خیال اینکه من مال توام رهام کنه...خواهش می کنم...
با اشک و عجز نگاشون می کنم...ناله می کنم:
=فرزاد نه...خواهش می کنم...
اما فرزاد صدامو نمی شنوه...مشت جانانه ای نثار صورت علی می کنه...سر علی خم می شه سمت من و نگاش قفل می شه تو نگام...تو نگاش پر از غم بود...پر از غم...
به سینه ام چنگ می زنم و قلبمو توی مشتم می گیرم...نزن فرزاد...نزن...اون عشق منِ...خواهش می کنم بیشتر از این آزارش نده...علی هیچ عکس العملی نشون نمی ده...هیچی...حتی از خودشم دفاع نمی کنه...
دست فرزاد دوباره مشت می شه و این بار شکم علی رو نشونه می گیره...علی از درد خم می شه...ناله نمی کنه...فقط از درد لبشو گاز می گیره و چهره اش در هم می شه...نفسم می گیره...تو یک آن خلاء همه جا رو پُر می کنه...مث ماهیِ از اب جدا شده دهنمو باز و بسته می کنم...چیزی عایدم نمی شه...
با فرود اومدن مشت گره خورده ی فرزاد به صورت علی با صورت پخش زمین می شم...وبعد...تاریکیِ مطلق...
***
RE: رمان خواندنی زندگی تمنا - رمان - ۱۳۹۹-۱۱-۱۳
چشامو وا می کنم...من کجام؟!...اینجا کجاس؟!...نکنه مُردم؟!...یعنی اینجا برزخِ؟!
نگامو می چرخونم...یه اتاق با در و دیوار سفید و سبز...آه می کشم...تو بیمارستان بودم...نگام می اُفته به فرزاد...با چشمای پر از بغض داشت نگام می کرد:
-بهتری؟!
با نفرت نگامو ازش می گردونم...عوضی...آشغال...ازت بیزارم...تو علیِ منو زدی..علیِ من...
زیر لب زمزمه می کنم:
=علیِ من...علیِ من...
-تمنا؟!
با غیظ نگاش می کنم:
=کی منو رسوند بیمارستان؟!
-من دیگه...الانم استراحت کن تا سِرُمت تموم بشه...دکتر زخم هاتو پانسمان کرده...درد که نداری؟!
دستی به صورتم می کشم...تازه متوجه ی سوزش دستا و صورتم و زانو می شم...با اخم و پر غیظ می گم:
=به تو ربطی نداره
حیرت زده نگام می کنه:
-تمنا؟!
=اون پسره چی شد؟!کجا رفت؟!
صورتش از تنفر جمع می شه:
-نفهمیدم کدوم گوری رفت...وقتی تو از حال رفتی اونقدر دستپاچه شدم که سریع گذاشتمش تو ماشین و آوردمت بیمارستان...دیگه دقت نکردم اون عوضی کجا رفت...
تو دلم می گم :
"عوضی تویی"
وجدانم سَرَم داد می کشه که:
"هی بی ادب خانوم...این بیچاره که نمی دونست علی کیِ...نمی دونست اون کمکت کرده...نمی دونست اون کیف تو رو از اون دزدا پس گرفته...نمی دونست تو جونت در می ره واسه علی...فکر می کرد اون این بلا رو سر تو آورده...خیر سرش خواسته از تو دفاع کنه...اومده ثواب کنه کباب شده"
عقلم حق رو به وجدانم می ده اما دلم...دلم همچنان نسبت به فرزاد کینه داره...
=تو اونجا چیکار داشتی؟!
-موبایلتو خونه ی ما جا گذاشته بودی...مامان فکر کرد شاید لازمش داری...ازم خواست برات بیارمش...که وقتی رسیدم تو رو با اون وضع پیدا کردم و...
می پَرَم وسط حرفش:
=مامانم اینا کجان پس؟!
ساعت رو نگاه می کنه:
-حتماً الان همه خونه ما جمع اند...من چیزی به کسی نگفتم...راستش می ترسیدم زن دایی الکی نگران بشه و واسه خودش فکرا خطرناک بکنه...می دونی که هیجان و نگرانی واسه قلب مادرت خوب نیس...
سرمو تکون می دم:
=کار خوبی کردی
یه نگاه به سرُم بالا سرم می اندازه:
-چیزی نمونده تا تموم بشه...وقتی مرخص شدی با هم می ریم خونه ی ما
***یه هفته از اون روز می گذره و جای زخم ها تقریباً خوب شده...اما...زخم دلم...داغ دلم همچنان تازه اس...یه هفته اس مث یه مُرده زندگی کردم...!مث یه مُرده نفس کشیدم...!مث یه مُرده راه رفتم و حرف زدم و غذا خوردم...ترانه برگشته بود خونه...دقیقاً بعد از اون روز و اون اتفاق...
نتونستم اون همه حرف و اون همه غم رو تنهایی تحمل کنم...همه رو ریختم بیرون...با هق هق همه چیزو برای ترانه تعریف کردم و اون هر کاری کرد نتونست آرومم کنه...
یه بارم دریا اومد خونمون...هر چقدر التماس کرد براش بگم چی شده لب باز نکردم...
دومین محرمم بعد از خدا،ترانه بود...فقط ترانه...
حتی نتونستم واسه انتخاب رشته از خونه بزنم بیرون...واسه همین طاها و رضا با نظر خودم انتخاب رشته کردن...
***
RE: رمان خواندنی زندگی تمنا - رمان - ۱۳۹۹-۱۱-۱۳
حوصله ی کلاس زبان رو نداشتم...ولی چاره ای نبود...باید می رفتم...در و دیوار اتاقم بیشتر اذیتم می کردن...بیشتر تنهایی هامو به رُخم می کشیدن...
حاضر می شم و یه ساعت قبل از شروع کلاس از خونه می زنم بیرون...هرچقدر طاها و رضا اصرار می کنن که تا آموزشگاه همراهیم کنن قبول نمی کنم...دوست داشتم قدم بزنم...تنهایی...بدون مزاحم...
چشم دوختم به زمین و قدم می زنم...بی توجه به عابرای پیاده تنه می زنم و فُش و ناسزاهاشونو به جون می خرم...
ذهنم می ره سراغ یه هفته قبل...سراغ اون لحظه که با علی چشم تو چشم شدم...هنوزم باورش برام سخته...علی اینجا چی کار می کرد؟!...توی شیراز...یعنی رد منو زده و به شیراز رسیده...هه...به همین خیال باش تمنا خانوم...
اینکه علی چرا و چطوری اومده شیراز مهم نیس...مهم عشق چشمای علیِ که من دوباره دیدم...با همین دوتا چشمام...دوباره حسش کردم...با همه ی وجودم...
از تصور گرمای چشمای علی بعد از مدت ها لبخندی می شینه رو لبام...که سریع با یاد آوریِ کلمه ی"تمنای من"از زبون فرزاد محو می شه...نکنه علی باور کرده باشه که من مالِ فرزادم؟!
سر کلاس هواسم به درس و استاد نیس...حتی چندبار بهم تذکر می دن اما کی اهمیت می ده؟!
-نمی خوای بگی چی شده؟!
=نپرس دریا...خواهش می کنم...
-آخه چرا...می دونی از آخرین باری که دیدمت چقدر ضعیف تر شدی؟!...داری از بین می ری تمنا...
=به درک...بزار بمیرم...مرگ بهتر از این زندگیِ لعنتیِ...
حیرت زده می گه:
-ولی تو که اینقده نااُمید نبودی...کلی برنامه و آرزو داشتی واسه آیندت...واسه چی به این روز اُفتادی؟!
***
از کلاس میام بیرون...دستم تو دستای دریاس و اون داره منو به سمت درِ خروجی هدایت می کنه...صدای موبایلش می ره رو هوا...سریع جواب می ده:
-بله
-...
-سلام...خوبی؟!
-...
-آره...همین الان تموم شد...اومدی دنبالم
-...
-مرسی...باشه...دارم میام
-...
-فعلاً
گوشی رو قطع می کنه و می گه:
-پسر دائیم بود
فقط سر تکون می دم...کلافه از سکوت من،نفسشو می ده بیرون و سر تکون می ده...از آموزشگاه میایم بیرون...نگام می اُفته به فرزاد که دست به سینه تکیه داده به ماشینش...با دیدن من یه قدم از ماشین فاصله می گیره و می گه:
-زود بیا
همین...و سوار ماشینش می شه...دریا با شیطنت بازومو نیشگون می گیره:
-این خوشگله کی بود شیطون
صورتشو می بوسم و کوتاه می گم:
=پسر عمه ام...خدافظ
و براش دست تکون می دم...سوار ماشین می شم:
=سلام
-سلام...خوبی؟!
=ممنون...تو اینجا چیکار می کنی؟!
به آسمون اشاره می کنه:
-می بینی که هوا داره تاریک می شه...زن دایی نگرانت بود...هیچ کدوم از پسرا خونه نبودن...از من خواست بیام دنبال تو...
اینو می گه و پا می ذاره روی گاز...سرمو به شیشه تکیه می دم...اینم از غروب یه روزِ بدون علیِ دیگه...
صبح،ساعت10 با صدای زنگ موبایلم بیدار می شم...غر غر کنان سرجام می نشینم و با یه چشم باز و یه چشم بسته دنبال گوشیم می گردم...بلاخره روی زمین پیداش می کنم!
خم می شم و بَرِِش می دارم و با خودم فکر می کنم:این گوشی کی اُفتاد رو زمین؟!
بدون نگاه به صفحه و شماره با صدای گرفته و خواب آلود جواب می دم:
=بله؟!
صدای شاد و پر انرژی دریا می پیچه تو گوشی:
-سلامـــــــــــ...تنبل خانوم...اوقور بخیر...
=سلام...خوبی؟!...چی می خوای کله سحر؟!
-همچین می گه کله سحر انگار ساعت 6صبحِ...خره فقط2ساعت مونده به ظهر
=خیله خب بابا...غلط کردم...راضی شدی...
می خنده:
-تمنـــــــا
=هــــان؟!
-هان و مرض...یه سوال بپرسم...جواب می دی؟!
-حالا تو بپرس
-راستشو بگیا...
=ای بابا...می پرسی یا نه؟!
-اون پسره...اونی که دیروز اومده بود دنبالت...کی بود؟!
=گفتم که...پسر عمه ام
-یعنی فقط پسر عمه؟!
-چیه؟!...گلوت پیشش گیر کرده؟!
-نه خره...منظورم اینه نامزت نیس؟!...یا چیزی تو این مایه ها...
=نـــــــــــــه
-مطمئن؟!
گیج می گم:
=خب آره...واسه چی بهت دروغ بگم؟!
-ازت خواستگاری نکرده؟!
مشکوک می گم:
=این سوالا واسه چیه؟!
-واسه کنجکاوی...
=آهان...منم ساده...
-جون تو راست می گم...می دونی که چقدر فوضولم...حالا بگو؟!
=آره...دوبار خواستگاری کرده...ولی جواب رد دادم...
ذوق زده می گه:
-پس دوسش نداری؟!
=دوسش دارم
پنچر می شه...با صدای تحلیل رفته می پرسه:
-دوسش داری؟!
=آره خب...تو پسر عمه تو دوست نداری؟!
-نه خره...منظورم اینه عاشقشی یا نه
=نـه
جیغ می کشه:
-آخ جـــــــون
گوشی رو از گوشم فاصله می دم:
=کر شدم دختر
-تمنــــا...عاشقتم شدید
=این سوالا واسه چی بود؟!هان؟!جون مامانت راستشو بگو
-داداشم عاشقت شده شدید
=داداشت؟!...تو که گفتی تک فرزندی چاخان؟!
-منظورم پسر دائیمه که بهش می گم داداش...الانم به خاطر اون زنگ زدم بازجوییت کردم...آخه می خواست از مجرد بودن تو مطمئن بشه بعد پا پیش بذاره...ما فردا شب میایم خونتون واسه امر خیر...منتظرمون باش عروس
RE: رمان خواندنی زندگی تمنا - رمان - ۱۳۹۹-۱۱-۱۳
خانوم...می بینمت...بایــــ
بوق بوق بوق...
حیرت زده به گوشیِ توی دستم نگاه می کنم...چند دقیقه طول می کشه تا حرفای آخر دریا رو سبک سنگین کنم...پوزخند می زنم...حتماً خواسته سر به سرم بذاره...آره همینِ...دیده این اواخر دپرس و غمگینم خواسته با این کار شادم کنه...ولی خبر نداره زده به کاهدون...
تا عصر خودمو توی اتاق حبس می کنم...عصر می رم پایین...هیشکی خونه نیس جز مامان که داره با تلفن حرف می زنه...لم می دم جلو تلوزیون و شبکه ها رو بالا پایین می کنم...حوصله ی گوش دادن به حرفای مامان رو ندارم...حتماً عمه پشت خطه...خم می شم و از روی شیرینی خوریِ روی میز یه شکلات بر می دارم و می ذارم دهنم...از تلوزیون داره یه فیلم کره ای پخش می شه...حواسمو می دم بهش...تلفن مامان تموم می شه..می پرسم:
=عمه چی می گفت؟!
گیج نگام می کنه:
-فریده نبود
=پس کی بود؟!
-مامانِ دریا
سیخ سرجام می نشینم:
=چی؟!...مامانِ دریا؟!...شما مطمئنین؟!
-آره...گفت برادر زاده ام دختر شما رو دیده و پسندیده...قرار شد فردا شب بیان خواستگاری؟!
حیرت زده جیغ می کشم:
=چیـــــــــــــــــــــ؟!
و با خودم فکر می کنم...یعنی دریا راست می گفت؟!...ولی غیر ممکنه؟!
-منم نفهمیدم چرا اینقدر اصرار دارن فردا شب بیان...
=اصلاً چرا قبول کردین؟!
-چی کار کنم...بنده خدا از بس اصرار کرد نتونستم بگم نه...
=توی این همه گرفتاریِ عروسیِ ترانه؟!
مامان اخم می کنه:
-من که نمی تونم به خاطر عروسیِ ترانه که 2هفته دیگه اس مردم رو معطل کنم...
=ولی مامان...من...من قصد ازدواج ندارم
-تو خیلی بیخود کردی...همین الانشم بین در و همسایه حرفت پیچیده...که دختر کوچیکتر زودتر از بزرگتره داره می ره خونه شوهر
=برام مهم نیس
-ولی برای من مهمه...من مادرتم...دوست ندارم پشت سرت حرف باشه...اونم حرف ناحق...
***
توی اتاق،روی تخت، رو به رویِ آینه ی قدیِ کمد نشستمو زل زدم به خودم...به صورت سرسختم و چشمای سردم...تا نیم ساعت دیگه خواستگارا از راه می رسیدن و من خالی بودم...خالی هر حسی...
یاد شب خواستگاری ترانه آزارم می ده...چقدر حس و حالمون متفاوت بود...چقدر این دو شب با هم متفاوت بود...ترانه شاد بود...من بی احساس...ترانه مضطرب بود...من بی احساس...ترانه هیجان زده بود و من...بازم بی احساس...
در باز می شه و ترانه سراسیمه وارد اتاق می شه...با دیدن وضع آشفته ام جیغش می ره بالا:
-وایــــــــــــــــی....
تو هنوز حاضر نشدی؟!...بلند شو...یالا...الان خواستگارا از راه می رسن
زیر بازومو می گیره و پرتم می کنه تو حمام...می رم زیر دوش...دوش آب سرد رو تا ته باز می کنم و چشامو می بندم...آخیش...چه آرامشی...پوست سرمو مالش می دم...احساس می کنم تمام سلول های مغزم نفس می کشن...
ترانه چند ضربه به در می زنه:
-تمنا...بیا بیرون
دوش رو می بندم و حوله صورتی رنگمو می پوشم و می رم بیرون...ترانه یه دست کت و شلوار سبز شیک آماده کرده:
-بشین اینجا موهاتو شونه کنم و سشوار بکشم...بعدم باید اینا رو بپوشی و آرایش کنی...وای عجله کن...کلی کار داریم...وقت نداریم...
مث یه ربات می نشینم روی صندلی و ترانه مشغول سشوار کشدن موهام می شه...کار موهام که تموم می شه،کت و شلوار رو می گیره جلو:
-وقت واسه اتو کشیدن موهات نیس...یالا اینا رو بپوش
=اینا نه...اینا خیلی قشنگن
-منم واسه همین می گم اینا رو بپوش...یالا
حوصله ی جر و بحث رو ندارم...کت و شلوار رو می پوشم و ناراضی به خودم نگاه می کنم...متأسفانه بدجوری بهم می اومد...اندامم ظریف تر از همیشه جلوه می کرد...
ترانه مشغول نقاشی روی صورتم می شه...با این حال بهش اجازه ی زیاده روی نمی دم...فقط کمی ریمل حجم دهنده و یه رژ صورتی...
ترانه موهامو جمع می کنه پشت و با یه کلیپس مهار می کنه...گلسر شش پر سبز رنگ رو می زنه به شقیقه ی سمت راستم و چند تار مو از کنارش ول می ده تو صورتم...یه روسری ساتن سبز می کشه رو موهام و می بره عقب...نصف موهام پیدا می شه...با ذوق دستاشو می کوبه به هم:
-وای تمنا...چه ناز شدی...من می خوام برات غش کنم چه برسه به آقا دوماد...اینطوری هم حجاب داری هم طرف می فهمه چی داره انتخاب می کنه
انگشت اشاره مو تهدید وار جلو صورتش تکون می دم:
-ببین ترانه...من از حالا جوابم معلومه...من به هیچ وجه زیر بارِ این ازدواج نمی رم...پس الکی نگو آقا دوماد...
یه هو درِ اتاق باز می شه و در یه دور رفت و برگشتی می خوره تو دیوار و ترنم خودشو می اندازه داخل و بریده بریده می گه:
-خواستگارا...اومدن...الان...تو. ..پذیرایی ان...
نگامو می دوزم به ساعت...8 بود...اوووف...کاش زودتر شرشون کنده می شد...بدجوری خستم...
دخترا دو طرف من قرار می گیرن...ترانه سمت راست و ترنم سمت چپ...با هم از پله ها پایین میایم...یه راست می رم تو آشپزخونه...باید از این مهمانان ناخونده پذیرایی می کردم...
***
با یه سینی چای بزرگ و سنگین از آشپزخونه میام بیرون...پشت دیوار پذیرایینفسی تازه می کنمو با یه بسم الله وارد می شم...از دیدن صحنه ی رو به روم مث صاعقه زده ها خشک می شم...یه شُک دیگه بهم وارد می شه...بزرگترین شک عمرم...
RE: رمان خواندنی زندگی تمنا - رمان - ۱۳۹۹-۱۱-۱۳
پسری که روی مبل رو به روی ورودی پذیرای نشسته بود و داشت لبخند می زد علی بود...
-تمنا...چرا ماتت برده؟!
با صدای یکی از دو قلو ها به خودم میام...نگاه گیجمو از صورت علی می گیرم و به اخمای درهم طاها می دوزم...سرمو پایین می اندازم...می رم سمت خانم چادری که کمی شبیه علیِ...جلوش خم می شم و با صدای ضعیفی می گم:
-بفرمایید
با همون نگاه خیره و خریدارش یه فنجون بر می داره و قربون صدقه ام می رم...قربون صدقه ی قد و بالای عروسش!!
نفر بعدی مادر دریا و عمه ی علی بود...اونم کلی قربون صدقه ام می رم...جلو دریا خم می شم...نیشش رو تا بنا گوش باز می کنه...اخم گنده ای تحویلش می دم و آروم پچ پچ می کنم:
-بردار تا مجبور نشدم با همین سینی بکوبم فرق سرت
دستشو دراز می کنه و یه فنجون بر می داره و می گه:
-دستت طلا زن داداش...چه چایی خوش رنگی...این چایی خوردن داره...
صداش تو مغزم اکو پیدا می کنه...زن داداش...زن داداش...
نفر بعدی علی بود...
نفس می گیرم و خم می شم جلوش...با نگاه مشتاقش زل می زن تو چشام...همراه با برداشت یه فنجون چای میگه:
-بازم که تو موهاتو ریختی بیرون...ولی اشکال نداره...این یه بار رو می بخشم...ولی دیگه تکرار نشه...
بی حرف ازش دور می شم...در حالی که ته دلم از این تعصب علی غنج می ره...
بعد از تعارف چای به همه کنار مامان می نشینم و سرمو می اندازم پایین...هنوزم فکر می کنم اینا همش خوابه...مامان آروم خم می شه و دره گوشم می گه:
-پسر خوبی به نظر می رسه نه؟!...من که از خودش و خانوادش خوشم اومده...
بی اختیار سرمو به علامت تأیید تکون می دم...و مامان مات تآیید من می شه...
چند دقیقه به حرفای معمول می گذره...علی پنهانی به مادر علامت می ده و من که زیر چشمی همه جا رو زیر نظر داشتم متوجه می شم...
مادر علی"عاطفه خانوم"رو به آقاجون می گه:
-راستش علیِ من با تمنا خانوم شما حرف ها دارن..اگه اجازه بدین برن یه گوشه تا راحت بتونن حرفای دلشونو بزنن...
آقاجون به مامان نگاه می کنه:
-والا صاحب اختیار تمنا ،تکین خانمه...هرچی عروسم بگه...
مامان با لبخندی شاد می گه:
-چه اشکالی داره...می تونن هرچقدر دلشون خواست حرف بزنن...
بلافاصله بعد از این حرف علی بلند می شه و منتظر نگام می کنه...منم با یه نگاه به آقاجون و مادر جون،مامان،پسرا و دخترا بلند می شم و پشت سرِ علی حرکت می کنم...
توی هال روی دوتا مبل رو به روی هم می نشینیم...سرمو می اندازم پایین و با گوشه کُتم ور می رم...علی سینه صاف می کنه و کمی خم می شه:
-خوبی تمنا؟!
شونه بالا می اندازم...یعنی نمی دونم...و واقعاً هم نمی دونستم...!!!
-شوکه ای؟!...انتظار دیدن منو نداشتی؟!
سرمو به علامت تأیید تکون می دم...کلافه می گه:
-ای بابا...خب یه حرفی بزن...دلم بدجوری واسه شنیدن صدات تنگ شده...
گُر می گیرم...ته دلم از خوشی غنج می ره...با صدای ضعیف می گم:
=یه درخواست داشتم ازت...
لبخندش عمیق تر می شه:
=چه بلایی سر شهره و گروهش اومد؟!
لبخندش تبدیل می شه به اخم:
-خیله خب باشه...برات می گم...همشون اعدام شدن
تعجب نمی کنم...حیرت نمی کنم...خودم از قبل حدسشو زده بودم
علی ادامه می ده:
-البته به جز دخترای زیر دست شهره که به خاطر همکاریی هایی که با ما کردن بهشون تخفیف خورد...اما خب...حبس ابد کم حکمی نیس...
با حیرت سرموبلند می کنم...وایـــی...چه تلخ...حبس شدن توی یه جایِ محدود...یه جایِ بدون آزادی و پُر از محدودیت...
علی دوباره لب باز می کنه:
-با اعترافات دخترا تقریباَ کل باند لو رفت و دستگیر شد...می دونی تمنا...تو وارد باند خیلی بزرگ و خطرناکی شده بودی...اونا همه جور خلافی می کردن...از دله دزدی بگیر تا قاچاق دختر،مواد و اعضای بدن انسان...
با ناراحتی چشامو می بندم...وای عجب غلطی نکردما...کاش این سوال رو نمی پرسیدم...یا حداقل الان نمی پرسیدم...الکی حال خودمو خراب کردم...
-گور بابای شهره و هرچی دزد و پلیسِ...خودمونو عشقه...مگه نه؟!
=و یه سوال دیگه؟!
علی منتظر نگام می کنه...می پرسم:
=شهره نگفت چطوری به این راه کشیده شده؟!
-چرا... اول اینو بگم اسم اصلی شهره مرضیه س...گویا وقتی 19 سالش بوده ناپدریش یه روز مست از غیاب مادرش سوء استفاده می کنه و به شهره تجاوز می کنه...بعد از این اتفاق مرضیه سر خورده از خونه فرار می کنه و با زنی به نام مانا آشنا می شه که به قول خودش به دخترای فراری پناه می داده اما در حقیقت اونا رو مجبور به کار خلاف می کرده...مرضیه بعد از آشنایی با مانا تبدیل می شه به این شهره ای که الان می بینی...مانا همچین آدم کله گنده ای نبوده...خلاف سنگینش رفتن از دیوار خونه ی مردم بوده...اما شهره حریصتر از این حرفا بوده...واسه همین بعد از فوت مانا با آدمای گنده گنده ارتباط برقرار می کنه و اعتمادشونو جلب می کنه...و کم کم با اونا همکاری می کنه...و روز به روز قوی تر و کله گنده تر می شه...البته بیشتر نقش واسطه بین دو طرف قرار داد رو بازی می کرده...که در این بین سودی هم گیرش می اومده...که این از زرنگیش بوده
=یه سوال دیگه بپرسم؟!
-بپرس...
=چرا اومدی خواستگاری؟!مگه نگفتی از من متنفری؟!
-خب...وقتی من اون شب...با اون واقعیت مواجه شدم...ضربه ی سختی بهم وارد شد...تموم معادلاتم ریخت بهم...تموم تصوراتم برعکس شد...و این برام خیلی سخت و دشوار بود...واسه همین اون لحظه...خدا شاهده فقط برای چند لحظه ازت متنفر شدم...اماوقتی پشیمون شدم که کار از کار گذشته بود و تو رفته بودی...دلم می خواست بیام دنبالت...دلم می خواست ازت محافظت کنم...اما نتونستم...حس اینکه تو تمام مدت منو فریب داده بودی نذاشت بیام دنبالت...اون شب تا خوده صبح به حرفات فکر کردم...حتی یه لحظه ام چشم روی هم نذاشتم...دلم حق رو می داد به تو و عقلم حق رو می داد به خودم...
چند هفته ای به همین منوال گذشت...تو این چند هفته همش درگیر بودم...درگیر دستگیریِ اعضای باند...مواقعی هم که تو خونه بودم درگیر تو و حرفات بودم...
همه ی کارا به سرعت پیش می رفت و ما تموم اعضایِ باند رو دستگیر کردیم...طی اعترافاتی که ازشون گرفتیم یه اعتراف برام خیلی سنگین تموم شد...
=چی؟!
-فهمیدم قاتلین بابام از اعضای همون باندن...و من اینو مدیون تو بودم...چون اگه تو اون شب ما رو مطلع نمی کردی شاید حالا حالا ها اون باند به کارهای خلافش ادامه می داد...
=وای...خدای من...متأسفم...
لبخند تلخی می زنه:
-داشتم می گفتم...از قضیه اون شب و شنیدن حرفای تو من یه آدم دیگه شدم...یه علیِ دیگه شدم...تأثیر تو و حرفات اونقدر توی من زیاد بود که وارد کارمم شده بود...جوری که هر مجرمی واسه اعتراف و بازجویی می اومد زیر دستم ازش می پرسیدم چی شد که به راه خلاف کشیده شدی؟!...چه جوری به اینجا رسیدی؟!...خواست تو بود با جبر زندگی؟!
جناب سرگرد رحمانی،با دیدن اوضاع بد روحیم بهم پیشنهاد داد چند روزی مرخصی بگیرم و برم مسافرت...اولش زیر بار نرفتم...گفتم خوبم و احتیاجی به مرخصی ندارم...اما بعد دیدم نه...اشتباه می کنم...من واقعاً به یه مرخصی نیاز داشتم...من واقعاً به این نیاز داشتم که فارغ از مشغله ی کاری یه گوشه با خودم خلوت کنم و با دل و عقلم کنار بیام...این شد که مرخصی گرفتم ...اولش قصد داشتم برم شمال اما نمی دونم چی شد که یاد عمه و دریا اُفتادم...انگار خدا یاد اونا رو انداخت تو دلم و من به این بهونه به تو رسیدم...
وقتی اومدم شیراز با عمه راجع به تو و عشقم گفتم...عمه فقط یه جمله بهم گفت"به صدای قلبت گوش کن" و من به صدای قلبم گوش دادم...تو رو فریاد می زد...تو رو تمنا می کرد...می دونستم تا دلم به دلت وصل نشه آروم و قرار ندارم...اما چطوری؟!...من که هیچ ردی ازت نداشتم...
اون روز توی اوج گرما از خونه زدم بیرون...مقصد خاصی نداشتم...راستش به دلم خورده بود که حتماً تورو پیدا می کنم...
کمی مکث می کنه...نفسی تازه می کنه و ادامه می ده:
-تا اینکه تو رو دیدم...با اون وضعیت...و بعد سروکله ی فرزاد پیدا شد...کلمه ی"تمنای من"اونقدر برام سنگین بود که نتونستم در مقابل ضربات مشت و لگدش از خودم دفاع کنم...مات و مبهوت گذاشتم هر بلایی که دلش می خواد سره من بیاره...بعد از اون اتفاق تا چند روز توی بهت بودم...باورم نمی شد هنوز پیدات نکرده از دست داده باشمت...بیچاره عمه...چقر دلداریم داد...چقدر مث پروانه دورم چرخید...
این جریان ادامه پیدا کرد تا اون روز دم آموزشگاه زبان...نفهمیدم از اینکه تو دوست دریا هستی خوشحال باشم یا از دیدن فرزاد در کنارتِ ناراحت...وقتی دریا سوار ماشین شد ازش پرسیدم دوستت مجرده یا متأهل؟! و اون متعجب گفت که مجرد...ته دلم کمی روشن شد...پرسیدم نامزدی نداره؟!...اونم گفت که نمی دونه...قرار شد فردا ته و توی قضیه رو در بیاره...وقتی فهمیدم فرزاد خواستگارته و تو بهش جواب رد دادی و علاقه ای بهش نداری اُمیدواریم صد چندان شد...همون موقع زنگ زدم به مامان و گفتم پاشو بیا شیراز که باید برای پیر پسرت بری خواستگاری...بیچاره شادی...چقدر دلش می خواست اونم توی این مجلس باشه اما به خاطر آبتین پسرش نمی تونست...مامان با کله خودشو رسوند شیراز...اونقدر که مامان ذوق داشت من ذوق نداشتم...خب،حالا تو بگو تو این مدت چه اتفاقاتی واست اُفتاد؟!
RE: رمان خواندنی زندگی تمنا - رمان - ۱۳۹۹-۱۱-۱۳
نفسی می گیرم و همه چیز رو براش می گم...بی کم و کاست...
-پس قراره خانوم دکتر بشی؟!
با لبخند پلک می زنم...علی سری تکون می ده و می گه:
-تمنا...از قضیه آشنایی و دوستی ما فقط من می دونم و تو و عمه و خدا...بقیه فکر می کنن من تو رو جلو آموزشگاه زبان دیدم و پسندیم...
لبخند می زنم:
=به اضافه ی یه نفر دیگه...ترانه...
-خب...بیخیال گذشته...هر چی بوده تموم شده و رفته پی کارش...نظرت چیه تمنا؟!حاضری همسر جناب سروان علی احمدی بشی؟!
با این حرفش داغ می کنم...سرمو می اندازم پایین و لبخند می زنم...از ته دل...
پایان