لیلی گفت : موهایم مشکی است،مثل شب،حلقه حلقه و مواج !

دلت توی های موی مواج من است . .

نمی خواهی دلت را آزاد کنی ؟

مجنون دست کشید به شاخه های آشفته ی بید و گفت :

نه نمی خواهم ! گیسوی مواج لیلی را نمی خواهم

دلم را هم . .

لیلی گفت: چشم هایم جام شیشه ای عسل است ، شیرین !

نمی خواهی عکست را توی جام عسل ببینی ؟

شیرینی لیلی ؟

مجنون چشم هایش را بست و گفت: هزار سال است عکسم ته جام شوکران است،تلخ..

تلخی مجنون را تاب می آوری؟

لیلی گفت:لبخندم خرمای رسیده ی نخلستان است،

خرما طعم تنهایی ات را عوض می کند

نمیخواهی خرما بچینی ؟

مجنون خاری در دهانش گذاشت و گفت : من خار را دوست تر می دارم . .

لیلی گفت: دست هایم پلی است که مرا به تو می رساند . . بیا و از این پل بگذر !

مجنون گفت : اما من از این پل گذشته ام . . . کسی که می پرد دیگر به پل نیازی ندارد !

لیلی گفت: قلبم اسب سرکش عربی است

بی سوار و بی افسار

عنانش را خدا بریده

این اسب را با خودت می بری ؟

مجنون هیچ نگفت . .

لیلی که نگاه کرد مجنون دیگر نبود !

تنها شیهه ی اسبی بود و رد پایی بر شن . . .

لیلی دست بر سینه اش گذاشت . .

صدای تاختن می آمد . . . .!