۱۳۹۱-۴-۹، ۱۰:۰۹ عصر
سید ابوالحسن حافظیان (زاده:۱۲۸۲ مشهد - درگذشت: ۲۳ اردیبهشت ۱۳۶۰ مشهد) از نویسندگان و عرفای معاصر شیعه بود.[۱][۲] وی از کودکی به توسط پدرش که او نیز به عرفان علاقمند بود حسنعلی نخودکی اصفهانی (ازعرفای معاصر شیعه و مقیم مشهد) آشنا گردید و در دروس وی حاضر شد. سید موسی زرآبادی و سید مظهر حسین هندی از دیگران استادان وی بودند. سالها در یکی از حجرههای فوقانی صحن عتیق رضوی (صحن انقلاب)- حجرههای رو به قبله، در سمت شمال شرقی- به عبادت و ریاضت اشتغال داشت.[۳] [۴] وی بدلیل بیماری فصول سرد سال را بههند عزیمت مینمود که حاصل آن ترویج و گسترش اسلام در آن سامان و از جمله کشمیر بود. قمر غفار ریاست دانشگاه زبان و ادب فارسی دهلی نو[۵] معتقد است که حافظیان در کنار میر سید علی همدانی نقش موثری در گسترش اسلام در کشمیر داشتهاست. وی لوح محفوظ را در تپه «صوفی پوره» واقع در دامنه کوه ترال کشمیر، استخراج کرد[۶]. وی که در هند با دختری ایرانی که پدرش استاد دانشگاه بود (پروفسور میرزا علینقی شریفی از اساتید دانشگاه بمبئی و ز نوادگان میرسید علی همدانی) ازدواج کرده و پس از سقوط رضاخان به ایران بازگشت.
عزیزاالله عطاردی در کتاب «فرهنگ خراسان» بخش طوس در شرح حال ایشان نوشتهاند:
او پس از تحصیلات و فراگیری علوم متعارف و کسب فیوضات معنوی از محضر اساتید از جمله مرحوم نخودکی و سیدموسی زرآبادی، عازم هندوستان شد و در آن کشور پهناور مقیم گردید او در هندوستان به محافل و مجالس اهل علم و ادب و عرفان نزدیک شد و در اکثر شهرها و ولایات هندوستان به تحقیق و تفحص پرداخت و با طبقات گوناگون آشنا شد حافظیان پس از مدتی اقامت در هند یکی از شخصیتهای بزرگ مسلمان در آن کشور گردید و در همه شهرها و ولایات مشهور شد.[۷]
از جمله اقدامات وی در این سال بازسازی ضریح حرم علی بن موسی الرضا و نصب ضریح جدید در نیمه شعبان ۱۳۷۹ هجری قمری نصب نمود.
محمدرضا حکیمی درباره ایشان میگوید:
« مرحوم حافظیان، در «هردوار» در آب گنگا غسل کرد، در بت خانه، پشت به بت و رو به قبله نماز خواند و بعد از نماز به صدای بلند و لحن عربی، قرآن قرائت کرد، مرتاضین زیادی استماع کرده و متأثر شدند. »
حکیمی معتقد است که وی پیرو مکتب تفکیک بوده و به «سلوک شرعی»اعتقاد داشتند، و از «سلوک صناعی» بدور بود.
مراسم بزرگداشت وی ۱۰ خرداد ۱۳۸۹ در دانشگاه کشمیر برگزار گردید.[۸] همچنین بزرگداشت وی در سرای اهل قلم در مرداد ۱۳۹۰ برگزار گردید و از کتاب ارجنامه وی رونمایی شد.[۹][۱۰] [۱۱]
وی در یکی از رواقهای حرم علی بن موسی الرضا مدفون است.
عزیزاالله عطاردی در کتاب «فرهنگ خراسان» بخش طوس در شرح حال ایشان نوشتهاند:
او پس از تحصیلات و فراگیری علوم متعارف و کسب فیوضات معنوی از محضر اساتید از جمله مرحوم نخودکی و سیدموسی زرآبادی، عازم هندوستان شد و در آن کشور پهناور مقیم گردید او در هندوستان به محافل و مجالس اهل علم و ادب و عرفان نزدیک شد و در اکثر شهرها و ولایات هندوستان به تحقیق و تفحص پرداخت و با طبقات گوناگون آشنا شد حافظیان پس از مدتی اقامت در هند یکی از شخصیتهای بزرگ مسلمان در آن کشور گردید و در همه شهرها و ولایات مشهور شد.[۷]
از جمله اقدامات وی در این سال بازسازی ضریح حرم علی بن موسی الرضا و نصب ضریح جدید در نیمه شعبان ۱۳۷۹ هجری قمری نصب نمود.
محمدرضا حکیمی درباره ایشان میگوید:
« مرحوم حافظیان، در «هردوار» در آب گنگا غسل کرد، در بت خانه، پشت به بت و رو به قبله نماز خواند و بعد از نماز به صدای بلند و لحن عربی، قرآن قرائت کرد، مرتاضین زیادی استماع کرده و متأثر شدند. »
حکیمی معتقد است که وی پیرو مکتب تفکیک بوده و به «سلوک شرعی»اعتقاد داشتند، و از «سلوک صناعی» بدور بود.
مراسم بزرگداشت وی ۱۰ خرداد ۱۳۸۹ در دانشگاه کشمیر برگزار گردید.[۸] همچنین بزرگداشت وی در سرای اهل قلم در مرداد ۱۳۹۰ برگزار گردید و از کتاب ارجنامه وی رونمایی شد.[۹][۱۰] [۱۱]
وی در یکی از رواقهای حرم علی بن موسی الرضا مدفون است.