۱۳۹۰-۷-۱۸، ۰۳:۵۶ عصر
سلام فرزندان ایران سلام فرزندان جوین
جوانم اهل همين ديارم,پوست و گوشتم خوب درک مي کند غربت کوچه هاي شهرم را ولي...
در سالهاي دوري گذشتم بر تمام نان ها تا که ببينم رويش را ؛افسانه شهرم را بر ديوار خاطرات نگاشته ام تا شايد بدانند که من کجاييم.
کي بايد بگويم اين حرف هايم را تا بدانند که ما مي دانيم و سن وسال نشانگر درک نيست فرياد هايم نام مرا مي خوانند
جوان
ولي نمي دانم چرا من نمي فهمم صداي انها را شايد نمي شناسند مرا پس از کجا نام من مراد سخنانشان است و بارکش اعمالشان اينان چه کسانی هستند چرا يکبار هم مرا نخوانده اند تا عقده حرفهايم گلويم را نفشارد
همه در پي درمان دردهاي منن در حالي که هيچ از درد من نمي دانند اينجا شهر من است ساختنش را به من بسپاريد تا مانند خود بسازم چرا فکر مي کنيد نمي توانم بايد سالها را بگذرانم تا بتوانم آن موقع ديگر مرا جوان نخواهيد خواند من همرنگ شما خواهم شد
فکر کنم فراموش کرده ايد ميزهايتان پاگيرتان شده است و مرا جوان مي ناميد حال آنکه فراموشم کرده ايد ,دستانتان گرم روزگارتان آباد ياد کنيد نفسهاي خسته جوانان را که در کوچه هاي بازي بزرگان دارن گم مي شون
اگر حرفهايم را نمي فهميد خواهم نشست تا روزي که ديگر جوانم نخوانند و هم نام شما شوم شايد جواني باشد که من هم صدايش زنم که درکت مي کنم در حالي که صفحات خاطرات جواني خودم را نمي دانم چه کسي پاره کرده است.
ايستادنم را باور کنيد خيلي وقت است که ايستاده ام درست است سن و سالم کم است ولي حرفهايم بوي کودکي نمي دهد
کاش روزي مي آمد که همه ايستاده کارهايشان را انجام مي دادند ديگر چهارپايه اي که به ان ميز بگويند نبود شايد گره ها اينطوري باز مي شد و عقده ها فراموش وچيزي نبود تابا دودست به آن آويزان شويم
امروز از آن من است بگذاريد که فردا را بسازم دستانم امروز قوت ساخت دارد افکارم ناشي از خيالات ذهنم نيست بارها ديده ايد افکارم ساله بعد نشانگر روزگار شده است.
جوانم اهل همين ديارم,پوست و گوشتم خوب درک مي کند غربت کوچه هاي شهرم را ولي...
در سالهاي دوري گذشتم بر تمام نان ها تا که ببينم رويش را ؛افسانه شهرم را بر ديوار خاطرات نگاشته ام تا شايد بدانند که من کجاييم.
کي بايد بگويم اين حرف هايم را تا بدانند که ما مي دانيم و سن وسال نشانگر درک نيست فرياد هايم نام مرا مي خوانند
جوان
ولي نمي دانم چرا من نمي فهمم صداي انها را شايد نمي شناسند مرا پس از کجا نام من مراد سخنانشان است و بارکش اعمالشان اينان چه کسانی هستند چرا يکبار هم مرا نخوانده اند تا عقده حرفهايم گلويم را نفشارد
همه در پي درمان دردهاي منن در حالي که هيچ از درد من نمي دانند اينجا شهر من است ساختنش را به من بسپاريد تا مانند خود بسازم چرا فکر مي کنيد نمي توانم بايد سالها را بگذرانم تا بتوانم آن موقع ديگر مرا جوان نخواهيد خواند من همرنگ شما خواهم شد
فکر کنم فراموش کرده ايد ميزهايتان پاگيرتان شده است و مرا جوان مي ناميد حال آنکه فراموشم کرده ايد ,دستانتان گرم روزگارتان آباد ياد کنيد نفسهاي خسته جوانان را که در کوچه هاي بازي بزرگان دارن گم مي شون
اگر حرفهايم را نمي فهميد خواهم نشست تا روزي که ديگر جوانم نخوانند و هم نام شما شوم شايد جواني باشد که من هم صدايش زنم که درکت مي کنم در حالي که صفحات خاطرات جواني خودم را نمي دانم چه کسي پاره کرده است.
ايستادنم را باور کنيد خيلي وقت است که ايستاده ام درست است سن و سالم کم است ولي حرفهايم بوي کودکي نمي دهد
کاش روزي مي آمد که همه ايستاده کارهايشان را انجام مي دادند ديگر چهارپايه اي که به ان ميز بگويند نبود شايد گره ها اينطوري باز مي شد و عقده ها فراموش وچيزي نبود تابا دودست به آن آويزان شويم
امروز از آن من است بگذاريد که فردا را بسازم دستانم امروز قوت ساخت دارد افکارم ناشي از خيالات ذهنم نيست بارها ديده ايد افکارم ساله بعد نشانگر روزگار شده است.
