۱۳۹۹-۵-۹، ۱۱:۴۲ صبح
بسم الله الرحمن الرحیم
To get missing image descriptions, open the context menu.
برگرفته از کتاب «آیین شکوفایی» نوشته ی «احمد نباتی»
روزه عبادتی است که کودکان ما سالی یک ماه با آن مواجه می شوند. فضای معنوی ماه مبارک رمضان، آن قدر محسوس است که حتّی کودکانمان هم قادر به درک آن هستند. اما علی رغم زیبایی ماه مبارک رمضان، برخی از کودکان ما، خاطره ی چندان خوشی از این ماه ندارند. حتی بعضی از بزرگترها هم وقتی به خاطرات دوران کودکی خود مراجعه می کنند، تصدیق می نمایند که در ایام ماه مبارک رمضان، روزهای سختی را پشت سر میگذاشتند.
در ماه رمضان همه ی اعضای بالغ خانواده مشغول عبادت خود می شوند و تا حدّ زیادی از کودکان خود غافل می شوند. کودکان ما که تا روز قبل، پدر و مادر را پای سفره ی صبحانه و ناهار می دیدند، به یک باره خود را تنها می بیند و متوجه می شود که باید به تنهایی غذا بخورند. این موضوع امری است که برای آن ها ناپسند است. همچنین والدین روزه دار، که گرسنه و تشنه هستند، نشاط روزهای گذشته را نداشته، و توان پاسخ گویی به همه ی نیازهای فرزند خود را ندارند.
راه کار عملی برای تشویق کودک به روزه
روزه عبادتی شیرین، و تقویت کننده ی روحیه ی اعتماد به نفس در انسان است. روزه موجب می شود تا اراده ی انسان در مواجهه با هوای نفسانی قوی تر شده و در برابر شیطان راحت تر بایستد.
والدین می توانند با مهر و محبّت، کودک خود را به نحوی در روزه ی ماه رمضان شریک کنند تا نه تنها فرزندشان در ماه رمضان احساس تنهایی نکند، بلکه خود را همراه پدر و مادر و دیگر بزرگ ترها در این عبادت بزرگ شریک ببیند.
امام صادق (علیه السلام) می فرماید: «برای روزه دار دو نوع شادی و فرح هست. یکی شادی هنگام افطار، و دیگری شادی در هنگام لقای پروردگار.»[۱]
شادی و نشاطی که در هنگام افطار به روزه دار وعده داده شده برای او محسوس است. توجه داشته باشیم که می توانیم برنامه ی روزه ی فرزندمان را طوری تنظیم کنیم که پایان آن در هنگام افطار باشد. فایده ی ویژه ی این کار آن است که فرزندمان با اشتیاق در آراستن سفرهی افطار همکاری کرده و هنگام اذان مغرب، همانند ما پای سفره ی افطار می نشیند و افطار خود را در آن لحظات ملکوتی و آسمانی باز می کند.
To get missing image descriptions, open the context menu.
برگرفته از کتاب «آیین شکوفایی» نوشته ی «احمد نباتی»
روزه عبادتی است که کودکان ما سالی یک ماه با آن مواجه می شوند. فضای معنوی ماه مبارک رمضان، آن قدر محسوس است که حتّی کودکانمان هم قادر به درک آن هستند. اما علی رغم زیبایی ماه مبارک رمضان، برخی از کودکان ما، خاطره ی چندان خوشی از این ماه ندارند. حتی بعضی از بزرگترها هم وقتی به خاطرات دوران کودکی خود مراجعه می کنند، تصدیق می نمایند که در ایام ماه مبارک رمضان، روزهای سختی را پشت سر میگذاشتند.
در ماه رمضان همه ی اعضای بالغ خانواده مشغول عبادت خود می شوند و تا حدّ زیادی از کودکان خود غافل می شوند. کودکان ما که تا روز قبل، پدر و مادر را پای سفره ی صبحانه و ناهار می دیدند، به یک باره خود را تنها می بیند و متوجه می شود که باید به تنهایی غذا بخورند. این موضوع امری است که برای آن ها ناپسند است. همچنین والدین روزه دار، که گرسنه و تشنه هستند، نشاط روزهای گذشته را نداشته، و توان پاسخ گویی به همه ی نیازهای فرزند خود را ندارند.
راه کار عملی برای تشویق کودک به روزه
روزه عبادتی شیرین، و تقویت کننده ی روحیه ی اعتماد به نفس در انسان است. روزه موجب می شود تا اراده ی انسان در مواجهه با هوای نفسانی قوی تر شده و در برابر شیطان راحت تر بایستد.
والدین می توانند با مهر و محبّت، کودک خود را به نحوی در روزه ی ماه رمضان شریک کنند تا نه تنها فرزندشان در ماه رمضان احساس تنهایی نکند، بلکه خود را همراه پدر و مادر و دیگر بزرگ ترها در این عبادت بزرگ شریک ببیند.
امام صادق (علیه السلام) می فرماید: «برای روزه دار دو نوع شادی و فرح هست. یکی شادی هنگام افطار، و دیگری شادی در هنگام لقای پروردگار.»[۱]
شادی و نشاطی که در هنگام افطار به روزه دار وعده داده شده برای او محسوس است. توجه داشته باشیم که می توانیم برنامه ی روزه ی فرزندمان را طوری تنظیم کنیم که پایان آن در هنگام افطار باشد. فایده ی ویژه ی این کار آن است که فرزندمان با اشتیاق در آراستن سفرهی افطار همکاری کرده و هنگام اذان مغرب، همانند ما پای سفره ی افطار می نشیند و افطار خود را در آن لحظات ملکوتی و آسمانی باز می کند.
