نامه امام علی (علیه السلام) به امام حسن مجتبی(علیه السلام) از:

[ADMIN]

نامه امام علی (علیه السلام) به امام حسن مجتبی(علیه السلام)
از:
پدری که در آستانه مرگ ایستاده
و عبور شتابناک زمان به باور جانش نشسته
و تسلیم روزگار گشته
و پای در رکاب عزیمت فردا نهاده
و تن به اسارت مرگ داده
و جانشین مردگان گردیده است(همه ی این صفتها و مختصاتی که حضرت علی (علیه السلام) برمیشمرند،ترسیم و توصیف وضعیت انسان است در زندگی مادی و حیات معنوی)

وصیت و سفارش من به تو:
پروای از خدا
و پایبندی به دستورات او
(اهل معرفت معتقدند که همین دو جمله،برای رسیدن به سعادت،کاملترین کلام است،1)پروای از خدا 2) پای بندی به دستورات او.)
و آباد ساختن دلت با یاد او
(حضرت علی(علیه السلام) در جای دیگری می فرمایند:هر که دلش را به تداوم یاد خدا آباد سازد،رفتارش در آشکار و پنهان زیبا می شود)
و به چنگ آوردن دست آویز او
و میان خود و خدایت کدام رابطه محکمتر و کدام واسطه ی مطمئن تر از حبل الله پیدا می کنی،اگر به آن دست پیدا کنی؟
(واعتصمو بحبل الله جمیعا و لاتفرقوا
کسی از پیامبر (صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم) پرسید:این ریسمان الهی چیست که خداوند فرموده:در آن چنگ بزنید و پراکنده نگردید؟
در آن حال ،حضرت علی (علیه السلام) در کنار پیامبر (صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم) نشسته بود.پیامبر دست بر شانه ی علی (علیه السلام) گذاشت و فرمود:حبل الله،علی(علیه السلام) است،اگر نجات و رستگاری می خواهید،چنگ در دامن علی (علیه السلام) بزنید.
دلت را با نصیحت زنده گردان
(و فرمود:هر که دلش بمیرد،به آتش جهنم وارد می شود.
و فرمود:نصیحت،حیات بخش دلهاست.
و فرمود:نتیجه ی نصیحت،هشیاری و بیداری است.)